Sinds meer dan 15 jaar werk ik met groepen. Ik help mensen om thuis te komen in hun essentie en om hun potentieël te realiseren. Ik doe dat ook wel in individuele sessie’s, maar ik heb een grote passie voor groepen. Ik ben dol op groepen. Het potentieël van een groep, als het gaat om bewustwording en zelfrealisatie, is ongekend.

Daar wil ik vandaag graag eens bij stilstaan… Wat maakt een groep op dit pad zo krachtig?

Je moet het zelf doen, maar het hoeft niet alleen!
Het pad van zelfbevrijding is geen makkelijke. Je verlaat de veiligheid van je comfortzone en van je overlevingsmechanismes, van je vertrouwde patronen. Je bent bereid je kwetsbaar op te stellen, je houvast los te laten… Je zult angsten gaan ervaren, onzekerheid, verdriet, boosheid…. ongetwijfeld. Dat is best spannend, je zo over te geven aan… ja, aan wat eigenlijk…? Als we dat tenminste wisten… Maar we VOELEN dat het de weg is die we willen gaan…we willen waarachtig ZIJN… dus zetten we stap voor stap… En wat heerlijk als je dan niet alleen bent, als je dat kunt doen in een groep ‘gelijkgestemden’. Wat een troost en wat een steun. Onze maatschappij is vooral gebaseerd op angst… mensen zoeken naar houvast, naar zekerheden, naar materiële veiligheid, naar comfort… Als je daar niet meer op die manier aan mee wilt doen omdat je hebt ontdekt dat daarin voor jou geen vervulling te vinden is, dan kun je je weleens heel verloren voelen, een buitenbeentje, dat er niet bij hoort. Dan is het heel belangrijk om ondersteunde structuren te zoeken mensen die met hetzelfde pad bezig zijn, of not beter: groepen. Om te ervaren dat je heus niet de enige moedige ‘krijger’ bent, die gaat voor meer ‘licht’, en daarvoor ook bereid is om ‘het donker’ aan te kijken. Je moet het zelf doen, maar het hoeft echt niet alleen. Alsjeblieft, zeg…

De ‘sangha’
In het boeddhisme spreken ze van de drie juwelen van de leer. Eén daarvan is de sangha, ook vertaald als ‘spirituele gemeenschap’. Een groep boeddhisten die samen hun spirituele praktijken beoefent. Het verwijst ook naar het heilige aspect van het werk van de monniken. Als je samen bepaalde praktijken beoefent, dan creeër je samen een krachtig veld, het is erg ondersteunend. Je tilt elkaar als het ware op.
Zo ervaar ik het ook in mijn groepen. Al volgen we geen spirituele traditie, ik ervaar het werk van zelfbevrijding als hoogst spiritueel. Door het samen te doen, voeden we elkaar, steunen we elkaar, houden we elkaar bij de les en zijn we er voor elkaar op momenten dat we het moeilijk krijgen… en die momenten komen, geloof me…
In de warming up dansen we weleens in de cirkel met steeds iemand in het midden, die we supporten…mijn lievelingsnummer is dan dat van Faithless waar ze zingen “This is my church, this is where I heal my hurts… for tonight, God is my DJ”…

 
De groep als ‘mini-gemeenschap’
Onze grootse angst op het pad naar zelfverwezenlijking is de angst dat we afgewezen worden. Uiteindelijk de angst voor eenzamheid. We hebben allemaal zo onze overlevingsmechanismes opgebouwd, onze overtuigingen als reactie op onze omgeving. Bij voorbeeld “Ik kan beter niet opvallen, anders trek ik de aandacht, en mensen zijn onberekenbaar” of “Anderen weten alles beter dan ik, dus ik kan maar beter mijn mond houden” of “Ik wordt alleen geaccepteerd als ik lief ben.” Met ons hoofd weten we op gegeven moment wel dat dat niet waar is, maar diep van binnen, op een emotionele laag, geloven we het nog steeds.
In een individuele sessie kun je daar bewustzijn op krijgen. Maar het mooie van een groep is dat je het direct kunt toetsen. Je laat iets zien, wat je normaliter niet laat zien…oei…en nu? Nou, kijk maar rond in de cirkel… hoe kijken mensen naar je? Dat is voor velen doodeng om te doen. Letterlijk doodeng, want we hebben het hier over overlevingsmechanismes ;-). Tot grote verbazing van veel mensen kijken mensen uit de groep meestal heel betrokken en liefdevol, vaak geraakt door de kwetsbaarheid, die ze net zagen. Ik zelf deed vroeger twee jaar lang aan Biodanza. De eerste anderhalf jaar ging geen avond voorbij zonder dat ik had gehuild…. Er was zoveel pijn in mij op het gebied van verbinding… In het begin vond ik het nog best stoer dat ik me zo kwetsbaar op durfde te stellen. Maar het ging maar door, elke dinsdagavond weer, en op gegeven moment voelde ik me zo’n huilebalk, ik schaamde me dood… maar ik kon het niet onderdrukken. Om toen, keer op keer op keer te ervaren dat ik NIET afgewezen werd, dat mijn tranen echt oké waren, dat mensen vooral compassie voelden voor mijn pijn…dat was ontzettend helend voor mij. Het contact met de groep, hun medeleven, gaven me de draagkracht om al die oude pijn toe te laten, zodat dat gebied weer kon stromen.
In een groep kunnen we voorbij onze overlevingsmechnismes bewegen, we kunnen nieuwe ervaringen opdoen, nieuwe verbindingen in onze hersenen aanleggen. Daar hebben we andere mensen voor nodig. Dat kunnen we niet in ons ééntje doen. En om dit meteen in het alledaagse leven te doen, is vaak te spannend, het risico voelt te groot. In een groep, waar iedereen min of meer met hetzelfde bezig is, is dat stukken veiliger. Van daaruit kan het vaak ook steeds makkelijker in het alledaagse leven geintegreerd worden…

“In lak‘ech”- projecties als krachtbron
Wat ook krachtig werkt aan een groep is de rijkdom van de diversiteit aan mensen. De maya’s begroeten elkaar met “In lak’ech”- jij bent een andere ik. Andere mensen, de hele wereld is simpel een reflectie van jezelf. Jij kijkt in ontelbare spiegels. En daar zie je alles. Je ziet alle mooie essentieële kwaliteiten van jezelf in de ander gespiegeld, maar ook al je schaduwkanten.
Er zit meestal wel iemand tussen, die je aan je vader doet denken of iemand die net zo (vervelend) doet als je moeder …(jaja, altijd weer papa en mama, het is niet anders…;-)) Dat zijn die mensen in de groep, die je liever mijd, die je niet zo graag mag, of sterker nog, waar je je enorm aan stoort… Je kunt je overtuigingen over de ander (“Wat een vervelend dominant type!”) geloven en je verder irriteren… maar als je echt jezelf wilt worden, echt wakker wilt worden, dan is dan niet aan te raden… Alles wat je in een ander veroordeelt, zijn delen van jezelf, waar je nog niet van kunt houden.
In mijn groepen werk ik heel bewust met dit gegeven. Ik nodig mensen uit om hun projecties niet onder tafels te keren, maar er open en eerlijk over te zijn. Zodat we ze (vaak al spelende) kunnen onderzoeken. We spelen onze allergieuen eens flink uit. We maken die ‘schaduwen’ minder persoonlijk, maar beschouwen ze als pijngebieden die gezien en bevrijd willen worden.
Zo kunnen we elkaar ‘gebruiken’ om nog ‘heler’ te worden en elkaar bevrijden uit onze projecties.

Eenzaamheid als kern van het probleem
De misschien wel belangrijkste reden waarom ik zo graag in groepen werk, is de ervaring van verbondenheid die vaak heel snel ontstaat. Omdat we zo snel naar de essentie gaan en mensen zich snel op een diepe laag laten zien, is er ook heel snel een wezenlijke verbondenheid. Mensen zijn daar vaak verbaasd over, en geraakt. Het doet een ieder zo goed om zich wezenlijk verbonden te voelen.
Misschien is dit wel waar we als mensen het allermeest onder lijden, onder het gevoel van afgescheidenheid. Het geeft ons een heel eenzaam gevoel. Het hoort kennelijk bij de ervaring van menszijn. In onze essentie zijn we echter diep met elkaar verbonden, sterker nog, in de essentie zijn we één. In een groep wordt iets van die verbondenheid weer voelbaar: we zijn niet alleen. En als je langer met een groep werkt, wordt dat gevoel steeds sterker. Er is dan steeds meer herkenning bij elkaar en het wordt steeds meer voelbaar hoezeer we eigenlijk één zijn, ondanks alle verscheidenheid. Allemaal broers en zussen van elkaar, allemaal familie…
Een groep waarin een veld van verbondenheid, waarachtige verbondenheid wordt gecreeërd, en bewustzijn, is daarom in mijn ogen per definitie helend.

Ik ben benieuwd:
hebben jullie dit zelf ook ervaren? Wat was het wat je goed heeft gedaan in een groep?
Heel fijn als je hier een reactie achterlaat… al is het maar zodat ik weet dat mensen mijn blog lezen, en dat ik niet allen ben… 🙂