Ben je ook zo dol op je ego? Gefascineerd door zijn creativiteit? Onder de indruk van zijn genialiteit? Diep dankbaar voor wat het voor je doet??
Of denk je: What the hell? Waar heb je het over?
Het ego, dat is toch dat ding in ons, dat ons klein en beperkt houdt? Die verzameling van nare overtuigingen zoals “Ik ben niet goed genoeg” of “Ik mag er niet zijn”. Die aangeleerde gedragspatronen, die voorkomen dat ik in een heerlijke ‘flow’ door het leven beweeg?
Het ego, dat is toch dat ding waar we van af willen…??
Het ego als boosdoener
Keer op keer op keer zie ik, in mijn werk, en geregeld ook in mezelf, hoe wij mensen de sterke neiging hebben om “af te willen’ van ons ego. We willen het van ons afschudden als een lastige vervelende ballast. We balen van ons ego en geven het de schild van allerlei ellende die we ervaren. Want we willen ons niet onvrij voelen, beperkt, afgesneden van onszelf en anderen, natuurlijk niet.
En daarom denken wij dat we van het ego af moeten, het moeten overwinnen. We moeten of zolang in therapie, zelfhulpgroepen enz. totdat alle oude pijn is geheeld en het ego ‘opgelost’ is. Maar ja, denk je echt dat het ooit ophoudt? Dat ‘processen’? Als je alles uit DIT leven hebt geprocessed, kun je vrolijk verder gaan met je vorige levens…
Of we kiezen de spirituele route, we stemmen af op ons echte zelf, houden onze focus daar, we mediteren en houden onze frequentie hoog. We geven gewoon geen aandacht meer aan het ego. Want wat je aandacht geeft, groeit, toch? Of niet soms?
Wel ja … je kunt een aardig eind komen in zo’n meditative, getranscendeerde staat . Alleen adviseer ik je dringend om dan niet langer dan één dag bij je ouders op bezoek te gaan, en kinderen of diepgaande liefdesrelaties kun je ook beter vermijden, want dat gaat gegarandeerd roet in je verlichte eten gooien ;-).
“Af’ willen van je ego, op welke manier dan ook, werkt averrechts.
Niet ‘af’ van het ego…??
Nee, we hoeven niet ‘af’ van ons ego…
Maar voordat ik daar verder op inga, wil ik eerst nog heel even stilstaan bij onze neiging om van dat ego af te willen. Er zit namelijk wel degelijk veel wijsheid in dat impuls. Diep in ons wezen weten we namelijk dat wij ons ego niet zijn. Dat we onmogelijk dat gekke construct kunnen zijn van beperkende overtuigingen en destructieve patronen, we weten wel beter. Zelfs al voelen die egostukken soms verdomd echt, diep down WETEN wij dat wij dat niet zijn, diep down weten wij om onze liefde, onze wijsheid, onze kracht, onze schoonheid, onze creativiteit en al die andere kwaliteiten, die we in ons dragen en die velen malen echter voelen. We verlangen er ten diepste naar om onszelf te zijn, ons ECHTE zelf, met al die kwaliteiten. Diep in ons hart kunnen we allemaal waarheid en echtheid onderscheiden van iets dat geconstrueerd is, iets onechts. Ook al zijn we ons daar niet altijd bewust van. Ergens weten we wel dat die egostukken slechts reactie’s op onze omgeving en de wereld waren toen we kind waren. Als kind namen we voor waar aan, wat we aantroffen, we konden nog niet onderscheiden, en we hebben onze conclusies getrokken, over onszelf, over anderen en over de wereld . Die conclusies hebben ertoe geleid dat we vaak moeilijke omstandigheden als kind hebben overleefd, want vanuit die overtuigingen wisten we exact wat we moesten doen om alsnog de broodnodige aandacht en liefde van onze moeder of vader te krijgen. Als je een keer de conclusie hebt getrokken dat je niet goed genoeg ben, nou, dat ga je echt wel keihard werken om alsnog goed genoeg te zijn. Reken maar. En zo krijg je papa’s of mama’s aandacht alsnog. Zeer adequate reacties dus. Wat een geniale zet om zo’n ego te ontwikkelen.
Te ZIEN dat wij die egostukken in ons dragen, maar dat we ze niet ZIJN, is dus essentieël en ook heel belangrijk. Waar we van af moeten, zijn niet onze egostukken zelf, maar onze identificatie ermee. Het idee dat wij dat zouden zijn, dat ze ons definieëren en dat we ons door hen laten bepalen.
Je ego als waardevolle wegwijzer
Het ego is niet wie je bent, maar het is wel een deel van je.
En…. je afkeren van je egostukken, ze onderdrukken, ontkennen, wegrationaliseren, wegspiritualiseren, wegmediteren… Het werkt geen van allen. En geloof me, ik spreek uit ervaring, ik heb in mijn leven veel manieren en methodes geprobeerd…Er was (en is) heel wat in mij, wat ik liever niet wil(de) voelen…
Het ego laat zich niet afschudden, niet ontkennen.
En het zou ook niet handig zijn.
Je zou als het ware het kind met het badwater weggooien.
Het ego is een trouwe vriend. Het heeft zich gevormd zodat we ons konden aanpassen aan onze wereld. Het heeft ons perfect beschermd toen we het keihard nodig hadden. En zolang we denken dat we die bescherming nog steeds nodig hebben, blijft het ons beschermen.
En als we wakker (willen) worden uit die beperkende droom, dan wijst ons ego ons precies die stukken aan, die nog niet mee willen doen, die ons nog hinderen om ons mooie stralende zelf te zijn. Het wijst ons perfect de weg naar de kindstukken die nog om heling vragen.
Als we een vervuld leven willen leven, met diepgaande vervullende relaties, dan kunnen we die diepe kindstukken niet ontkennen en links laten liggen. Het zijn stukken in ons die nog bevroren zijn, teruggetrokkken en die om bevrijding vragen. Ze willen gezien worden. EN geliefd.
Opdat we vol-ledig kunnen worden.
Het ego als directe route
Ik heb vele malen ervaren hoe het ‘ophalen’ van die kindstukken tot heling leidt. Alsof ik daar, waar ik me als kind heb teruggetrokken, op het moment dat ik contact met de pijn ervan maak, ook nieuwe bodem in dat gebied aanmaak, ik wordt letterlijk ‘heler’, mijn ZIJN wordt voller.
Onlangs had ik echter een hele nieuwe ervaring…
Het was in een begeleidde sessie en ik had contact met een heel diep en zeer pijnlijk kindstuk. Ik kon het kleine meisje zien en ze raakte me enorm, ik voelde haar schrijnende pijn en haar wanhoop. Ik kreeg allerlei beelden en associaties, maar mijn begeleider vroeg me keer op weer om bij het meisje te blijven…”Blijf naar haar kijken…blijf kijken, wat zie je?…” Ik beschreef haar angst en pijn, hoe ze er zat, hoe bang ze was, ik beschreef haar houding en hoe ze keek… Ik was aan het huilen en klappertanden en tegelijkertijd was ik klaarwakker aanwezig. En toen ineens…door alle pijn en angst heen…zag ik iets anders… Ik zag haar LIEFDE en haar enorme gevoeligheid, haar fijnheid en haar onschuld…, ik zag een meisje zo prachtig gevoelig en zo lief…en ik was diep ontroerd. Voorbij en ondanks alle pijn en angst, was het meisje een en al liefde, zacht en teder, fijngevoelig en onschuldig. Het kleine meisje was in essentie helemaal heel en ongeschonden. En ik zag hoe het meisje ineens tot rust kwam en ik voelde hoe IK tot rust kwam. Het meisje voelde zich eindelijk WERKELIJK gezien. En ik realiseerde me dat ik in al het innerlijk-kindwerk dat ik in mijn leven heb gedaan, altijd contact had gemaakt met het gekwetste kind, het angstige en wanhopige kind. En ja, ik had die kindstukken wel verteld dat die overtuigingen die ze over zichzelf en het leven hadden, niet waar waren. Ik herinnerde ze wel aan wie ze werkelijk waren.
Maar nu voor het eerst had ik die essentie van dat kleine meisje direct gezien. En dat was een openbaring voor mij. Want ik kon ZIEN dat die essentie van dat meisje ongeschonden was, dat die nooit weg was. En het was alsof het meisje eindelijk tot rust kon komen omdat ik haar eindelijk ECHT had gezien. En alsof daardoor ook ik tot rust kon komen.
En in dit proces kon ik voelen hoe die kwaliteiten van dat meisje direct in MIJ voelbaar werden. Ik stroomde over van liefde, ik voelde mijn gevoeligheid, mijn tederheid en fijnheid en mijn onschuld, en het voelde verrukkelijk.
Het gekwetste kind komt me redden
En ik kreeg een diep inzicht…: had ik al die jaren gedacht dat die kindstukken iets van mij nodig hadden, dat ze op mijn redding wachtten, op mijn heling, zo ontdekte ik nu dat het andersom was: die kindstukken komen MIJ iets brengen, ze komen mij HELEN. Zij dragen al mijn essentieële kwaliteiten in zich. Omdat ik destijds in die kwaliteiten niet ontvangen en vaak zelfs afgewezen werd, heb ik me al vroeg teruggetrokken van die betreffende kwaliteit. Als ik nu door de pijn of angst heen durf te voelen, dan kom ik direct bij de essentieële kwaliteit en kan hem ‘ownen’… het kind en ik worden één.
De innerlijke kindstukken zijn onze grootste helpers om helemaal onszelf te zijn.
Het ego is geen lastpak, maar onze vriend en helper.
Hoe bevrijdend is dat…?
Ik ben heel benieuwd naar jullie reacties! Laat je hieronder een bericht achter?