Ben je ook zo dol op je ego? Gefascineerd door zijn creativiteit? Onder de indruk van zijn genialiteit? Diep dankbaar voor wat het voor je doet??
Of denk je: What the hell? Waar heb je het over?
Het ego, dat is toch dat ding in ons, dat ons klein en beperkt houdt? Die verzameling van nare overtuigingen zoals “Ik ben niet goed genoeg” of “Ik mag er niet zijn”. Die aangeleerde gedragspatronen, die voorkomen dat ik in een heerlijke ‘flow’ door het leven beweeg?
Het ego, dat is toch dat ding waar we van af willen…??

Het ego als boosdoener

Keer op keer op keer zie ik, in mijn werk, en geregeld ook in mezelf, hoe wij mensen de sterke neiging hebben om “af te willen’ van ons ego. We willen het van ons afschudden als een lastige vervelende ballast. We balen van ons ego en geven het de schild van allerlei ellende die we ervaren. Want we willen ons niet onvrij voelen, beperkt, afgesneden van onszelf en anderen, natuurlijk niet.
En daarom denken wij dat we van het ego af moeten, het moeten overwinnen. We moeten of zolang in therapie, zelfhulpgroepen enz. totdat alle oude pijn is geheeld en het ego ‘opgelost’ is. Maar ja, denk je echt dat het ooit ophoudt? Dat ‘processen’? Als je alles uit DIT leven hebt geprocessed, kun je vrolijk verder gaan met je vorige levens…
Of we kiezen de spirituele route, we stemmen af op ons echte zelf, houden onze focus daar, we mediteren en houden onze frequentie hoog. We geven gewoon geen aandacht meer aan het ego. Want wat je aandacht geeft, groeit, toch? Of niet soms?
Wel ja … je kunt een aardig eind komen in zo’n meditative, getranscendeerde staat . Alleen adviseer ik je dringend om dan niet langer dan één dag bij je ouders op bezoek te gaan, en kinderen of diepgaande liefdesrelaties kun je ook beter vermijden, want dat gaat gegarandeerd roet in je verlichte eten gooien ;-).
“Af’ willen van je ego, op welke manier dan ook, werkt averrechts.

Niet ‘af’ van het ego…??

Nee, we hoeven niet ‘af’ van ons ego…
Maar voordat ik daar verder op inga, wil ik eerst nog heel even stilstaan bij onze neiging om van dat ego af te willen. Er zit namelijk wel degelijk veel wijsheid in dat impuls. Diep in ons wezen weten we namelijk dat wij ons ego niet zijn. Dat we onmogelijk dat gekke construct kunnen zijn van beperkende overtuigingen en destructieve patronen, we weten wel beter. Zelfs al voelen die egostukken soms verdomd echt, diep down WETEN wij dat wij dat niet zijn, diep down weten wij om onze liefde, onze wijsheid, onze kracht, onze schoonheid, onze creativiteit en al die andere kwaliteiten, die we in ons dragen en die velen malen echter voelen. We verlangen er ten diepste naar om onszelf te zijn, ons ECHTE zelf, met al die kwaliteiten. Diep in ons hart kunnen we allemaal waarheid en echtheid onderscheiden van iets dat geconstrueerd is, iets onechts. Ook al zijn we ons daar niet altijd bewust van. Ergens weten we wel dat die egostukken slechts reactie’s op onze omgeving en de wereld waren toen we kind waren. Als kind namen we voor waar aan, wat we aantroffen, we konden nog niet onderscheiden, en we hebben onze conclusies getrokken, over onszelf, over anderen en over de wereld . Die conclusies hebben ertoe geleid dat we vaak moeilijke omstandigheden als kind hebben overleefd, want vanuit die overtuigingen wisten we exact wat we moesten doen om alsnog de broodnodige aandacht en liefde van onze moeder of vader te krijgen. Als je een keer de conclusie hebt getrokken dat je niet goed genoeg ben, nou, dat ga je echt wel keihard werken om alsnog goed genoeg te zijn. Reken maar. En zo krijg je papa’s of mama’s aandacht alsnog. Zeer adequate reacties dus. Wat een geniale zet om zo’n ego te ontwikkelen.

Te ZIEN dat wij die egostukken in ons dragen, maar dat we ze niet ZIJN, is dus essentieël en ook heel belangrijk. Waar we van af moeten, zijn niet onze egostukken zelf, maar onze identificatie ermee. Het idee dat wij dat zouden zijn, dat ze ons definieëren en dat we ons door hen laten bepalen.

Je ego als waardevolle wegwijzer

Het ego is niet wie je bent, maar het is wel een deel van je.
En…. je afkeren van je egostukken, ze onderdrukken, ontkennen, wegrationaliseren, wegspiritualiseren, wegmediteren… Het werkt geen van allen. En geloof me, ik spreek uit ervaring, ik heb in mijn leven veel manieren en methodes geprobeerd…Er was (en is) heel wat in mij, wat ik liever niet wil(de) voelen…

Het ego laat zich niet afschudden, niet ontkennen.
En het zou ook niet handig zijn.
Je zou als het ware het kind met het badwater weggooien.

Het ego is een trouwe vriend. Het heeft zich gevormd zodat we ons konden aanpassen aan onze wereld. Het heeft ons perfect beschermd toen we het keihard nodig hadden. En zolang we denken dat we die bescherming nog steeds nodig hebben, blijft het ons beschermen.

En als we wakker (willen) worden uit die beperkende droom, dan wijst ons ego ons precies die stukken aan, die nog niet mee willen doen, die ons nog hinderen om ons mooie stralende zelf te zijn. Het wijst ons perfect de weg naar de kindstukken die nog om heling vragen.
Als we een vervuld leven willen leven, met diepgaande vervullende relaties, dan kunnen we die diepe kindstukken niet ontkennen en links laten liggen. Het zijn stukken in ons die nog bevroren zijn, teruggetrokkken en die om bevrijding vragen. Ze willen gezien worden. EN geliefd.
Opdat we vol-ledig kunnen worden.

Het ego als directe route

Ik heb vele malen ervaren hoe het ‘ophalen’ van die kindstukken tot heling leidt. Alsof ik daar, waar ik me als kind heb teruggetrokken, op het moment dat ik contact met de pijn ervan maak, ook nieuwe bodem in dat gebied aanmaak, ik wordt letterlijk ‘heler’, mijn ZIJN wordt voller.

Onlangs had ik echter een hele nieuwe ervaring…

Het was in een begeleidde sessie en ik had contact met een heel diep en zeer pijnlijk kindstuk. Ik kon het kleine meisje zien en ze raakte me enorm, ik voelde haar schrijnende pijn en haar wanhoop. Ik kreeg allerlei beelden en associaties, maar mijn begeleider vroeg me keer op weer om bij het meisje te blijven…”Blijf naar haar kijken…blijf kijken, wat zie je?…” Ik beschreef haar angst en pijn, hoe ze er zat, hoe bang ze was, ik beschreef haar houding en hoe ze keek… Ik was aan het huilen en klappertanden en tegelijkertijd was ik klaarwakker aanwezig. En toen ineens…door alle pijn en angst heen…zag ik iets anders… Ik zag haar LIEFDE en haar enorme gevoeligheid, haar fijnheid en haar onschuld…, ik zag een meisje zo prachtig gevoelig en zo lief…en ik was diep ontroerd. Voorbij en ondanks alle pijn en angst, was het meisje een en al liefde, zacht en teder, fijngevoelig en onschuldig. Het kleine meisje was in essentie helemaal heel en ongeschonden. En ik zag hoe het meisje ineens tot rust kwam en ik voelde hoe IK tot rust kwam. Het meisje voelde zich eindelijk WERKELIJK gezien. En ik realiseerde me dat ik in al het innerlijk-kindwerk dat ik in mijn leven heb gedaan, altijd contact had gemaakt met het gekwetste kind, het angstige en wanhopige kind. En ja, ik had die kindstukken wel verteld dat die overtuigingen die ze over zichzelf en het leven hadden, niet waar waren. Ik herinnerde ze wel aan wie ze werkelijk waren.

Maar nu voor het eerst had ik die essentie van dat kleine meisje direct gezien. En dat was een openbaring voor mij. Want ik kon ZIEN dat die essentie van dat meisje ongeschonden was, dat die nooit weg was. En het was alsof het meisje eindelijk tot rust kon komen omdat ik haar eindelijk ECHT had gezien. En alsof daardoor ook ik tot rust kon komen.
En in dit proces kon ik voelen hoe die kwaliteiten van dat meisje direct in MIJ voelbaar werden. Ik stroomde over van liefde, ik voelde mijn gevoeligheid, mijn tederheid en fijnheid en mijn onschuld, en het voelde verrukkelijk.

Het gekwetste kind komt me redden

En ik kreeg een diep inzicht…: had ik al die jaren gedacht dat die kindstukken iets van mij nodig hadden, dat ze op mijn redding wachtten, op mijn heling, zo ontdekte ik nu dat het andersom was: die kindstukken komen MIJ iets brengen, ze komen mij HELEN. Zij dragen al mijn essentieële kwaliteiten in zich. Omdat ik destijds in die kwaliteiten niet ontvangen en vaak zelfs afgewezen werd, heb ik me al vroeg teruggetrokken van die betreffende kwaliteit. Als ik nu door de pijn of angst heen durf te voelen, dan kom ik direct bij de essentieële kwaliteit en kan hem ‘ownen’… het kind en ik worden één.
De innerlijke kindstukken zijn onze grootste helpers om helemaal onszelf te zijn.
Het ego is geen lastpak, maar onze vriend en helper.
Hoe bevrijdend is dat…?

Ik ben heel benieuwd naar jullie reacties! Laat je hieronder een bericht achter?

Blissed out and pissed off

Winterberg, Winter-Intensive over ‘zelfrealisatie’, oudejaarsavond…
Al 3 dagen vertoeven we met zo’n 40 volwassenen in het krachtige veld van gewaarzijn en aanwezigheid onder de bezielde leiding van Angelo Vassalos. Keer op keer spreekt hij ons aan in onze essentieële kwaliteiten, brengt hij ons in de onmiddelijkheid van NU, maakt hij ons wakker.

Wat een veld wordt daar voelbaar! Krachtig, liefdevol, helder, enrom levendig en’juicy’. Verrukkelijk. De liefde stroomt, we voelen ons verbinden, we voelen onze power, we hebben enorm veel plezier. Ik voel me zalig… Kon het maar altijd zo blijven…haha…. Maar nee…helaas…. ‘Het veld’ vraagt namelijk om waarheid, genadeloos. Het veld blijkt zo krachtig dat alle kwetsbaarheden hun kop op durven te steken, zo liefdevol dat de pure haat erdoorheen durft te breken, zo helder, dat verwarring en wanhoop uit de donkerste krochten van de ziel omhoogkomen, en zo veilig dat alle onveiligheden, alle issues rond wantrouwen, rond leugens en verraad meedogenloos hun weg zoeken naar de oppervlakte om eindelijk gezien te worden. Zodat we ook deze stukken van onszelf die lang verborgen lagen onder dikke lagen van bescherming, van vermeende zekerheid, naar huis kunnen halen.

Een keer door de hel

En al weten we dat het slechts geconstrueerde ego-partonen zijn, die in wezen niets met ons te maken hebben, al weten we dat het volmaakte reacties zijn op de omgeving waarin we opgegroeid zijn, al weten we dat het ‘verhalen’ zijn, die we verzonnen hebben omdat we als kind geen andere verklaring hadden voor wat we ervoeren… op dat moment gaan we dood, elke keer weer. En ervaren we de nachtmerrie, die eraan hangt: Help, nu zien ze dat ik niet deug… dat ik dom ben… dat ik niet de moeite waard ben. Nu zien ze dat ik helemaal niet lief ben, dat ik helemaal niet moedig ben, niet slim. Dat ik niet voldoe. Alle pijnlijke aannames komen uiteindelijk neer op dat we of teveel van iets zijn of te weinig… We laten ons of niet genoeg zien of we nemen juist teveel ruimte in. We zijn of watjes of te dominant. We praten te weinig of teveel. In ieder geval is het altijd ‘té’ en nooit goed zoals het is. Wij zijn niet goed zoals we zijn. We zijn niet goed… Au… En ook de angst komt steeds op hetzelfde neer: Nu wil niemand meer iets met mij te maken hebben…
Al die nachtmerries rond ‘niet waard zijn”, diverse variaties op hetzelfde thema, passeren de revue, pijnlijk en schrijnend. Want op het moment suprême voelt het ECHT weer even zo, we geloven onze pijnlijk gedachten even echt, en we staan doodsangsten uit. Totdat we ervaren dat we niet doodgaan, en dat mensen ons niet de rug toekeren, dat contact juist verdiept in plaats van verbroken te worden. De angsten zijn zo intens dat het waarschijnlijk alleen maar kan omdat we diep van binnen WETEN, dat dit ego-lagen zijn en niet wie we werkelijk zijn. En vooral dat de mensen om ons heen dat ook weten. En dat die net als ik het verlangen hebben om HELEMAAL vrij te zijn.. Want vanuit ons wakkere zelf gaan we vrijwillig branden in dit vuur (en zo voelt het soms letterlijk als de angst en trauma-energie door mijn lijf giert), en we laten samen het vuur oplaaien… we voeren onze trots aan dat vuur, onze schaamte, onze angsten… We verbranden die beperkende gedachten- en gevoelspatronen in het heilige vuur dat we met z’n allen hebben ontstoken. Het heilige vuur, tegelijkertijd het hellevuur.

Wij kijken het allemaal aan, die ego-patronen, al die lagen, ze mogen er zijn, niks wordt afgewezen, niks is ‘te lelijk’, ‘te erg’, ‘te slecht’, nergens wordt aan gesleuteld, niet met geweldloze communicatie, niet met Byron Katie, niet met het doorzien van projecties. Alles mag er zijn, niks wordt veroordeeld. We willen alles heel helder doorzien. Het is superspannend, het voelt ontzettend naakt en het is zo ongelofelijk bevrijdend. 

Wat moet je…??

Ik zit aan tafel met de lunch. Naast me A, op de hoek diens vriendin B tegenover A zit C, en daarnaast, tegenover mij, D. We hebben wat chit chat. A en zijn vriendin zitten er niet lekker bij, ik voel de spanning tussen hun hangen. Dus ik breng het ter sprake en het wordt meteen intens. Zoals ik dat vanuit mijn rol als coach gewend ben en omdat ik ervan hou, duik ik er direct in en vraag door. Ineens, voor mij uit het niets, hoor ik C’s geirriteerde en felle stem (we hebben al een paar dagen geoefened om niets meer te onderdrukken ;-)) “Hier baal ik dus ontzettend van!! Ik wou net ook iets zeggen tegen A en jij gaat er dwaas doorheen!”.  Ik voel me enorm aangevallen. Wat krijgen we nou??   “Als je iets tegen A wilt zeggen, zeg het dan! Is het mijn schuld als je dat niet doet? Moet ik hier voor je zorgen? Ik keek toch naar A en B die hier links zitten, dan zie ik jou en D niet eens. Moet ik dan elke keer rondkijken om te checken of jullie misschien ook iets willen zeggen. Daar kun je toch zelf voor zorgen?!!” geef ik fel terug.  Het gesprek stopt, er hangt een enorme spanning, iedereen aan tafel moet even verwerken wat er net is gebeurd. Ik voel naar binnen en neem waar dat ik totaal van slag ben. Ik ben enorm aan het ‘shaken’, alsof mijn hele zenuwstelsel op hol is geslagen. Ik sta op om zogenaamd even thee te halen, maar vooral omdat ik even moet ‘vluchten’. Ik loop door de eetzaal, die totaal getransformeerd lijkt te zijn. De mensen voelen enorm ver weg. Ik zit op een eiland. Ik heb het idee dat iedereen over me praat, dat iedereen nu gezien heeft dat ik totaal fout ben, dat ik niet deug.
Dat ik iemand ben die asocial is en over anderen heen walst… Niemand wil vast nog ooit iets met me te maken hebben. Ik schaam me dood en zou willen dat ik door de grond kon zakken en van de aardbodem verdwijnen.

Een bang vogeltje

Ik schenk het kopje thee in, die ik trillend in mijn handen hou, en de eenzaamheid kruipt in me, ik ben totaal alleen, lost in space, enorm beangstigend, enorm akelig…… en dan – eindelijk- kan ik voelen hoe ontzettend ik net geschrokken ben van C’s  opmerking. Hoe is eigenlijk sta te trillen van angst. Angst dat ik niet mag bestaan, althans als ik niet perfect ben, en dat er geen liefde voor me is. Angst om ‘uitgespuugd’ en buitengesloten te worden. En ik zie hoe ik dan om me heen sla en me verdedig. Omdat dat té pijnlijk is om te voelen. Ineens zie ik het duidelijk…En ik laat de tranen komen…en het wordt zachter in mij…iets opent zich… ik voel me heel klein en kwetsbaar, en ook open en zacht en helder. Ik ga terug aan tafel en zeg in tranen tegen C. : “Weet je, ik kan ineens voelen hoezeer ik geschrokken ben van je opmerking. Ik voelde me zo aangevallen en dat triggert een enorme angst in mij…” C kijkt rustig en luistert. Ze blijft bij zichzelf, ze blijft in haar waarheid en ze ontspant en wordt ook zachter. Ze zegt “Weet je, ik ben Zo blij dat ik het gewoon gezegd heb. Normaliter zou ik dit wel voelen, maar nooit uitspreken..” Ze zegt nog een keer wat haar zo boos heeft gemaakt daarnet,  en deze keer heeft ze meer en heldere woorden “Je kunt dan wel zeggen, dat je mij en D. niet eens zag toen je tegen A en B sprak en dat je dus niet kon weten dat ik ook iets wilde zeggen, maar dat is bullshit. Je bent hooggevoelig, je hebt echt voldoende voelsprieten en voelt dat, als je enigszins open bent. Maar je sloot je af voor ons, alsof we er niet waren. We zitten verdomme met z’n vijven aan tafel!”. Ze is nog steeds boos, maar nu open en helder boos, en in verbinding met mij. En nu kan ik haar horen. En ja, bingo, ze heeft helemaal gelijk. Ik was geboeid door wat er tussen A en B gebeurde en dook er helemaal in, verloor me erin, vergat op dat moment mezelf en vergat daardoor ook C en D. Naar. Naar omdat ik C en D daarmee kwets, en dat is zeker niet mijn bedoeling. Naar omdat ik A en B de kans ontneem om misschien ook zinvol feedback van C en D te ontvangen. En ook en vooral naar voor mij. Ik wil me niet verliezen, nergens in!  Ik wil wakker aanwezig zijn, helemaal. Dank je wel, C. voor je waardevolle feedback!
Wat een kans, wat een cadeau. Om te ervaren hoe zo’n ogenschijnlijk conflict tussen C en mij mij (en ook C) alleen nog dieper in mijn essentie brengt als ik klaar wakker aanwezig ben bij alles wat er gebeurt en het in contact bring.

Dankbaar

Ik voel me intens dankbaar dat ik deze groep mensen om je heen heb, die zo committed zijn aan waarheid en aan verbinding. Die niet over dingen heen stappen, die niet ontkennen of onder een dekmantel van harmonie of spirituele hoogmoed over hun gevoelens heenstappen. Mensen die het echt met me aangaan. Dat we samen deze ‘ego-issues’ aangaan, zonder ons daarin te verliezen, zonder ze belangrijker te maken dan onze essenties of de essentie van de ander. Deze stukken in het hier en nu met elkaar te transformeren, daar ligt voor mij de bevrijding, dat voel ik heel sterk. Al deze pijnstukken zijn ontstaan in contact. Contact dat op dat moment zo pijnlijk was, dat we ons terug hebben getrokken. En het is waarachtig contact wat die contactbreuk weer kan herstellen. En dankbaar voor Angelo die ons daarbij de weg wijst op voor mij soms volstrekt nieuwe wegen…
Wat een kans, wat een cadeau.
Ik wens ons allen een contactvol en wakker 2016!

Ben benieuwd hoe dit stuk in jou resoneert.
Ik zou het super vinden als je een reactie achter zou laten!

 Al een tijdje geef ik de workshop “De kracht van JA”.
De ervaring leert dat mensen zich aangetrokken voelen tot ‘JA”…

De magie van JA
Het woord alleen al … JA… kort en krachtig of zacht gefluistert …
Alsof het hele zenuwstelsel meteen wat kan ontspannen… Het is positief, bekrachtigend …
Het voelt als meegaan, als flow, als overgave …
JA zeggen spreekt tot onze verbeelding … Elkaar het Ja-woord geven … Niet voor niets pinkt de halve kerk hun tranen weg, als het Ja-woord gegeven wordt.
Elkaar het JA-woord geven betekent zich ultiem willen verbinden.
We willen ons allemaal verbonden voelen, het is wellicht ons diepste verlangen hier op aarde.

De schaduw van JA
Maar JA heeft ook een schaduwkant… De ja-zeggers, die kritiekloos meelopen en zich maar aanpassen. Die altijd Ja zeggen, ook al menen ze het niet werkelijk.
De ervaring leert namelijk ook- juist omdat ons verlangen naar verbinding zo diep is – dat we er veel voor over hebben, om de verbinding met anderen niet te verliezen…heel veel. We gaan pleasen, we passen ons aan, we zorgen dat we niet teveel ruimte innemen, we houden onze mening voor onszelf, we onderdrukken onze eigen behoeftes, we zorgen dat we niet opvallen of helpen juist Jan en allemaal en doen de hele tijd ons best, we sloven ons uit, we staan altijd klaar. De baas vraagt ons om over te werken en hoewel we van binnen balen als een stekker, zeggen we vriendelijk “Ja, natuurlijk!”. We luisteren beleefd naar de verhalen van onze partner, terwijl we niks liever willen dan even ons ‘eigen ding’ te doen. We hebben totaal geen zin om op zondagmiddag naar de schoonfamilie te gaan voor de koffie, maar we gaan toch…
We zijn vaak zonder meer bereid om over onze eigen grenzen te gaan, onze eigen behoeftes en gevoelens te verloochenen of weg te cijferen…
Kortom: We verlaten nog liever onszelf dan dat we het risico nemen om verlaten te worden door een ander. Dat principe geldt voor een liefdesrelatie net zo hard als voor vriendschappen, voor familiebanden, voor werksituaties.

Zelfafwijzing als prijs voor ‘verbinding
In dat geval zeggen we dus makkelijk Ja, maar het is geen krachtig, positief Ja. Het is een Ja, dat voortkomt uit angst. Angst om de ander te kwetsen, angst dat de ander boos wordt, angst dat de ander ons niet meer lief vindt, angst dat we niet geaccepteert worden … Het komt altijd neer op de basisangst dat de ander ons zou kunnen verlaten en we er alleen voor zouden staan. Dat we uitgespuugd worden, dat we er niet meer bij horen… We maken de ander belangrjjker dan onszelf. De Ja tegen de ander is in dat geval gebaseerd op een Nee tegen onze eigen gevoelens of behoeftes. En in de kern op een afwijzing van onszelf.

Het lullige is dat het een strategie is, die weliswaar de angst oppervlakkig kan sussen en ‘het ergste kan voorkomen’ (we verliezen onze vrienden of banen niet, we worden niet buiten gesloten ect), maar het leidt nooit tot werkelijke vervulling. We worden er nooit echt gelukkig van. Want het berust op een misvatting. Dat wat we uit de kast halen om verbinding te creëren berust feitelijk op contactvermijding. We willen niet voelen wat we echt voelen of willen, want dat is veel te spannend, we willen onze angsten en oud zeer niet voelen. En omdat we daardoor niet echt verbonden zijn met onszelf, is het ook niet mogelijk om ons echt en diep verbonden te voelen met een ander. En zo blijft ons diepste verlangen uiteindelijk onvervuld.

Voorbij de angsten naar een echt JA
Je zou kunnen zeggen: jeetje, wat idioot, en wat laf dat we ons zo klein maken, ons zo aanpassen… Maar daarmee zou je ons mensen te kort doen…
Het gevoel van afgescheidenheid is afschuwelijk. Het is onze collectieve grootste nachtmerrie hier op aarde. Het klopt ook niet bij wie we ten diepste zijn. In essentie zijn we ten diepste met elkaar verbonden. En ergens, heel diep van binnen, weten we dat ook. En daarom hunkeren we naar verbinding en doen we alles om het gevoel van verbondenheid te creëren. En zo lang we niet beter weten hoe dat moet, doen we het op de kinderlijke manier, die we ooit in ons systeem hebben opgeslagen toen we klein waren. Als kinderen wisten we haarfijn, wat we moesten doen en laten om de liefde en goedkeuring te krijgen van mama en/of papa. We hebben allen onze persoonlijke overlevingsmechnismes gecreërd. Ons persoonlijke programma als het ware. En die programma’s herhalen we eindeloos in al onze relaties… totdat…we wakker worden uit de nachtmerrie die ons ego heeft gecreërd… en beginnen ons dieper te verbinden met ons echt zelf. We leren onze eigen gevoelens en behoeftes meer te ervaren, te waarderen, te honoreren. We beginnen meer ruimte in te nemen, ons uit te spreken, spontaner te zijn, we gaan meer doen, wat we echt graag willen doen.
We beginnen dus JA te tegen onszelf te zeggen.

NEE als basis voor een dieper JA
En dat gaat ook regelmatig gepaard met een “Nee” tegen een ander. We gaan niet meer luisteren naar onze partner, als we het even niet op kunnen brengen. We geven onze grens aan naar onze baas toe. We zeggen nee als iemand ons uitnodigt voor een feest waar we geen zin in hebben.
We worden eerlijker. En ja, dat betekent dat we soms mensen teleurstellen. Het is niet anders. It’s part of the game.  Als we leren om onze NEE respectvol te formuleren, in verbinding met onszelf en de ander, dan is de kans groot dat de ander kan voelen dat het geen Nee tegen hem of haar is. En sommigen pikken je gedrag misschien ook niet. Als je begint Ja tegen jezelf te zeggen en daarmee ook geregeld Nee tegen een ander, dan neem je daadwerkelijk risico om een ander te verliezen. Maar als je een keer die weg bent ingeslagen om de relatie met jezelf te verdiepen, dan zul je dat risico steeds makkelijker durven nemen. Omdat je je realiseert dat een vriend, die boos wordt als je je grens aangeeft en je daarvoor veroordeeld, misschien toch niet zo’n hele goede vriend is… Omdat jij en mensen om je heen gaan ontdekken hoe eerlijk je relaties op die manier worden. Als je nu naar je partner luistert, dan weet hij dat je ook echt luistert en dat ook echt wilt. En dat voelt heerlijk. Een goede baas zal het weten te waarderen als je oprecht bent en aangeeft wat voor jou wel en niet acceptabel is. Op die manier weet hij waar hij aan toe is. En dat creërt een sterker vertrouwensband.
 
Om bij een echt JA te komen en van daaruit de volheid van een relatie te ervaren, een relatie van welke aard dan ook, is het nodig dat je in staat bent om je grenzen aan te geven. Alleen de oprechte verbinding met jezelf kan een oprechte verbinding met de ander teweeg brengen. Eigenliefde is de basis voor de liefde voor een ander. “Heb de ander lief als jezelf” dat vertelde ons Jesus al.

De JA voor jezelf als basis voor een JA tegen alles
Op het moment dat je begint te doorzien dat dat kinderlijke verlangen naar verbinding (wat alsnog wil dat papa of mama er echt voor je is) juist verbondenheid in de weg staat, is de reis terug naar jezelf begonnen. Het is een spannende reis. Want ook al heb je nu het mechanisme doorzien, je moet toch langs al die angsten… En omdat je bij elke Nee een risico neemt, dat ‘schudt’ aan je overlevingsmechanisme uit je jeugd, is het elke keer weer spannend om te doen. Elke keer vraagt het om ‘autonomie’, om het lef om op eigen voeten te staan en ook om keer op keer alleen te zijn. En te ervaren dat je dat op een bepaalde laag, namelijk de ego-laag, ook werkelijk alleen bent. Mama en papa gaan nooit meer komen om ‘alles weer goed te maken’. Dat kun alleen jij. En dat vraagt om een heel volwassen ‘jij’, die haar/zijn innerlijk kind aan de hand neemt. En in deze liefde en zorg voor onszelf ontdekken we de liefde zelf. We ontdekken hoe anders het voelt als we ons niet vanuit behoeftigheid maar vanuit vrijheid verbinden met een ander. Als we werkelijk ergens voor kunnen kiezen, gewoon omdat we dat willen. Als we onszelf het allerbelangrijkst maken, als we onszelf tot centrum van het universum maken, dan ontdekken we dat in ons het hele universum plaats heeft, sterker nog, dat wij het zijn. En in dat universum is alles welkom, elke Ja, en elke Nee. Daar hoeven we niets meer af te wijzen. En toch mogen we alles willen. Ons welkom is het allesomvattende Ja, voor elke JA, en voor elke Nee.

 Heb je zin om op een speelse manier de kracht van JA en de kracht van NEE te ontdekken, dan wil je je van harte uitnodigen voor de GRATIS workshop “De kracht van JA” op zaterdag 24 oktober van 19.30 – 22.30 uur in Utrecht: https://www.playtobe.nl/aanbod/workshops/gratis-workshop/

Heb je aan eigen lijf ervaren dat een NEE geleid heeft tot een dieper JA?
Zou je je verhaal dan ter inspiratie hier willen delen?
Alvast bedankt!

Heb je je weleens afgevraagd wie je eigenlijk bent?
Vast wel…
Mij fascineert deze vraag al zolang ik terug kan denken. En het antwoord blijft zich ontvouwen…
We komen allemaal weleens in de situatie dat we onszelf voor moeten stellen. En wat vertellen we dan? Onze naam, leeftijd, familiesituatie en allerlei andere feitelijkheden.
BEN ik dat? Mijn naam, mijn leeftijd, mijn hobby?
Nou, dacht het niet. Ik ben toch echt wel wat meer dan dat ;-).
Ik heb een besef van mezelf dat eigenlijk weinig te maken heeft met dat soort feitelijkheden.

Zelfkennis
Laten we dan iets verder kijken… In bij voorbeeld een sollicitatiegesprek wordt vaak doorgevraagd. Wie ben jij? Wat zijn je positieve en wat zijn je negatieve kanten?
Dat vraagt om zelfkennis.
Hmmm, even kijken… Ik kan goed structuren en overzicht houden, ik ben heel invoelend, ik kan dingen goed verwoorden…En ik ben niet zo geduldig, soms wat emotioneel, en soms denk ik dat ik alles beter weet en kan… BEN ik dat dan?
Hmmmm… Als kind van oorlogskinderen heb ik emotioneel flink gezorgd voor mijn ouders. Ik heb daardoor een enorm invoelingsvermogen ontwikkeld, dat ik nu in mijn werk uitstekend kan gebruiken. En doordat in emotioneel opzicht eerder ik hen heb omvult dat zij mij, kan ik soms het gevoel hebben dat ik voor alles verantwoordelijk ben en boven de dingen moet staan. BEN ik dat dan, deze eigenschappen?
Voelt eerder als aangeleerde patronen op basis van mijn geschiedenis. Ik denk dat ik in een andere familiesituatie waarschijnlijk andere kwaliteiten had ontwikkelt.
Ja, ze horen wel bij mij, zonder enige twijfel, mijn hele geschiedenis (inkl. die van mijn voorouders) vormt een soort blauwdruk, die ik in me draag. Dat wil ik zeker niet ontkennen. Het hoort bij mij en heeft invloed op hoe ik mijn leven leef.
Maar BEN ik dat werkelijk?
We spreken van ‘zelfkennis’. Maar is het echt mijn diepste zelf wat ik dan ken? Zijn het niet eerder aangeleerde patronen en egostructuren die ik ken?
Om om misverstanden te voorkomen: ik denk dat het enorm waardevol en belangrijk is om deze blauwdruk van jezelf te kennen! Maar BEN ik dat op een wezenlijk niveau?? En is dat werkelijk ZELFkennis?

Als ik me diep van binnen afvraag: Wie ben ik? Dan ben ik er nog niet.
Mijn ZELF, dat is niet de combinatie van vaardigheden en van mijn goede en minder goede kanten. Echt niet!

Wie ben ik dan, in hemelsnaam?

 Gedachten en emoties
Ben ik misschien mijn gedachten? Want die zijn wel heel belangrijk en hebben veel invloed. En de hele dag door heb ik gedachten. Of ik wil of niet, het gaat maar door.  Allerlei soorten gedachten. Ben ik dat dan, mijn gedachten? Nou… om eerlijk te zijn, vraag ik me geregeld af: denk IK überhaupt wel?? Ben IK dat, die denkt? Kijk maar naar je eigen denken… Je denkt niet: zo, laat ik nou maar eens een goede (leuke/nare/slimme/diepe ect) gedachten denken. Of wel soms? Die gedachten, die komen en gaan, ze komen op in ons bewustzijn en ze verdwijnen ook weer, zonder dat we er veel erg in hebben. En ja natuurlijk, dat is wat kort door de bocht, want we kunnen wel degelijk invloed uitoefenen op onze gedachten. Maar toch…ik heb een punt, vind je niet? En zelf de gedachten, waar we wel degelijk het gevoel hebben dat het belangrijke gedachten zijn omdat ze onze meningen, onze waardes uitdrukken. ZIJN wij dat?

Onze emoties dan? Die kunnen soms ZO echt voelen. Voor veel mensen die niet zo makkelijk contact kunnen maken met hun emoties, kan het voelen alsof je DAT dan wel bent. En natuurlijk: emoties ervaren is super belangrijk, ze geven ons energie, ze zijn wegwijzers. Om maar iets te noemen. Maar als je goed kijkt, is het met emoties net als met gedachten:  ze komen en gaan; vaak, zonder dat we daar überhaupt veel invloed op hebben. En ja, we kunnen leren om er bewuster mee om te gaan zodat ze ons meer dienen. Maar BEN ik mijn emoties? Nou nee…

Ik ben niet mijn gedachten en mijn emoties??
Maar wacht eens even, denk je misschien…
Hebben die gedachten en gevoelens dan niets met mij te maken?
Zijn ze soms nutteloos, overbodig? Pure illusie? Nee, natuurlijk niet.
Ze brengen je in beweging, ze evalueren je ervaringen, ze brengen inzichten en bewustzijn.
Om maar iets te noemen… (zou stof zijn voor een volgende blog)
De vraag voor nu is echter: BEN ik die gedachten en gevoelens?
Als ik dat al zou overwegen, dan moet ik op z’n minst constateren dat ik voortdurend verander. Want als ik kijk wat voor meningen ik in het verleden met grote stelligheid erop nagehouden heb, waar ik tegenwoordig totaal anders naar kijk… Als ik kijk hoe gekwetst ik eerder over bepaalde dingen kon zijn, die me vandaag alleen nog kunnen ontroeren… dan is die ‘ik’ van toen duidelijk een andere dan die van nu.

Dus…
Ik heb gedachten en ik heb emoties, ze komen op in mij en ze verdwijnen weer, de hele dag door.
Maar ik BEN mijn gedachten en emoties niet. Ik ben veel en veel meer.
Het is net als met je blond haar hebt of met je x-benen. Je hebt misschien blond haar, je hebt misschien x-benen. Maar je BENT toch niet je blonde haar, je x-benen?

Oorverdovende stilte
Dus… even samenvatten: Ik ben niet mijn naam, leeftijd of andere leefomstandigheden, ik ben niet mijn vaardigheden, ik ben niet mijn sterke en zwakke kanten, en ik ben ook niet mijn gedachten of mijn emoties…
Wie ben ik dan wel??

Ja, en voorbij dit punt, als ik dan de vraag in mij laat resoneren, dan voel ik hoe iets in mij zich opent en de energie begint te stromen, kleine bubbels van blijdschap, van ‘bliss’.
Omdat ik het contact voel met iets in mij dat veel en veel dieper gaat dan alles wat ik hierboven heb onderzocht.
Het is datgene in mij dat kijkt naar al deze dingen, die het gadeslaat en het omhult.
Het is dat in mij waar alles in begint en alles in eindigt.
Het is de ruimte waarin alles gebeurt, het gewaarzijn.
En dit veld van bewustzijn voelt verrukkelijk: leeg en vol en voedend tegelijkertijd,
het voelt ruim en vrij, zacht en krachtig, en oorverdovend stil.
Ik kan heel helder voelen: dit is anders dan al het andere. Dit komt en gaat niet. Dit IS.
Dit is er altijd geweest en zal er altijd zijn. Hier ben ik thuis.
En dit heb ik altijd geweten, diep van binnen.
Ken je dat ook dat je je soms zo leeftijdloos voelt?
Als ik terugdenk aan bepaalde momenten als klein meisje, dan voelde ik mezelf toen precies zoals ik me nu voel. Natuurlijk is er heel veel ook WEL verandert. Natuurlijk heb ik me ontwikkelt. Maar daar helemaal in mijn diepste wezen, daar ben ik altijd dezelfde geweest, altijd die ENE. En die zal ik altijd blijven.

Wie ben jij?
Laat je me hieronder jouw gedachten weten?
Hoe resoneert mijn blog bij jou?
En is er iets in mijn blog wat je bijzonder interesseert en waar je graag meer over zou willen lezen? Laat het me hieronder weten!

Kirsten

Sinds meer dan 15 jaar werk ik met groepen. Ik help mensen om thuis te komen in hun essentie en om hun potentieël te realiseren. Ik doe dat ook wel in individuele sessie’s, maar ik heb een grote passie voor groepen. Ik ben dol op groepen. Het potentieël van een groep, als het gaat om bewustwording en zelfrealisatie, is ongekend.

Daar wil ik vandaag graag eens bij stilstaan… Wat maakt een groep op dit pad zo krachtig?

Je moet het zelf doen, maar het hoeft niet alleen!
Het pad van zelfbevrijding is geen makkelijke. Je verlaat de veiligheid van je comfortzone en van je overlevingsmechanismes, van je vertrouwde patronen. Je bent bereid je kwetsbaar op te stellen, je houvast los te laten… Je zult angsten gaan ervaren, onzekerheid, verdriet, boosheid…. ongetwijfeld. Dat is best spannend, je zo over te geven aan… ja, aan wat eigenlijk…? Als we dat tenminste wisten… Maar we VOELEN dat het de weg is die we willen gaan…we willen waarachtig ZIJN… dus zetten we stap voor stap… En wat heerlijk als je dan niet alleen bent, als je dat kunt doen in een groep ‘gelijkgestemden’. Wat een troost en wat een steun. Onze maatschappij is vooral gebaseerd op angst… mensen zoeken naar houvast, naar zekerheden, naar materiële veiligheid, naar comfort… Als je daar niet meer op die manier aan mee wilt doen omdat je hebt ontdekt dat daarin voor jou geen vervulling te vinden is, dan kun je je weleens heel verloren voelen, een buitenbeentje, dat er niet bij hoort. Dan is het heel belangrijk om ondersteunde structuren te zoeken mensen die met hetzelfde pad bezig zijn, of not beter: groepen. Om te ervaren dat je heus niet de enige moedige ‘krijger’ bent, die gaat voor meer ‘licht’, en daarvoor ook bereid is om ‘het donker’ aan te kijken. Je moet het zelf doen, maar het hoeft echt niet alleen. Alsjeblieft, zeg…

De ‘sangha’
In het boeddhisme spreken ze van de drie juwelen van de leer. Eén daarvan is de sangha, ook vertaald als ‘spirituele gemeenschap’. Een groep boeddhisten die samen hun spirituele praktijken beoefent. Het verwijst ook naar het heilige aspect van het werk van de monniken. Als je samen bepaalde praktijken beoefent, dan creeër je samen een krachtig veld, het is erg ondersteunend. Je tilt elkaar als het ware op.
Zo ervaar ik het ook in mijn groepen. Al volgen we geen spirituele traditie, ik ervaar het werk van zelfbevrijding als hoogst spiritueel. Door het samen te doen, voeden we elkaar, steunen we elkaar, houden we elkaar bij de les en zijn we er voor elkaar op momenten dat we het moeilijk krijgen… en die momenten komen, geloof me…
In de warming up dansen we weleens in de cirkel met steeds iemand in het midden, die we supporten…mijn lievelingsnummer is dan dat van Faithless waar ze zingen “This is my church, this is where I heal my hurts… for tonight, God is my DJ”…

 
De groep als ‘mini-gemeenschap’
Onze grootse angst op het pad naar zelfverwezenlijking is de angst dat we afgewezen worden. Uiteindelijk de angst voor eenzamheid. We hebben allemaal zo onze overlevingsmechanismes opgebouwd, onze overtuigingen als reactie op onze omgeving. Bij voorbeeld “Ik kan beter niet opvallen, anders trek ik de aandacht, en mensen zijn onberekenbaar” of “Anderen weten alles beter dan ik, dus ik kan maar beter mijn mond houden” of “Ik wordt alleen geaccepteerd als ik lief ben.” Met ons hoofd weten we op gegeven moment wel dat dat niet waar is, maar diep van binnen, op een emotionele laag, geloven we het nog steeds.
In een individuele sessie kun je daar bewustzijn op krijgen. Maar het mooie van een groep is dat je het direct kunt toetsen. Je laat iets zien, wat je normaliter niet laat zien…oei…en nu? Nou, kijk maar rond in de cirkel… hoe kijken mensen naar je? Dat is voor velen doodeng om te doen. Letterlijk doodeng, want we hebben het hier over overlevingsmechanismes ;-). Tot grote verbazing van veel mensen kijken mensen uit de groep meestal heel betrokken en liefdevol, vaak geraakt door de kwetsbaarheid, die ze net zagen. Ik zelf deed vroeger twee jaar lang aan Biodanza. De eerste anderhalf jaar ging geen avond voorbij zonder dat ik had gehuild…. Er was zoveel pijn in mij op het gebied van verbinding… In het begin vond ik het nog best stoer dat ik me zo kwetsbaar op durfde te stellen. Maar het ging maar door, elke dinsdagavond weer, en op gegeven moment voelde ik me zo’n huilebalk, ik schaamde me dood… maar ik kon het niet onderdrukken. Om toen, keer op keer op keer te ervaren dat ik NIET afgewezen werd, dat mijn tranen echt oké waren, dat mensen vooral compassie voelden voor mijn pijn…dat was ontzettend helend voor mij. Het contact met de groep, hun medeleven, gaven me de draagkracht om al die oude pijn toe te laten, zodat dat gebied weer kon stromen.
In een groep kunnen we voorbij onze overlevingsmechnismes bewegen, we kunnen nieuwe ervaringen opdoen, nieuwe verbindingen in onze hersenen aanleggen. Daar hebben we andere mensen voor nodig. Dat kunnen we niet in ons ééntje doen. En om dit meteen in het alledaagse leven te doen, is vaak te spannend, het risico voelt te groot. In een groep, waar iedereen min of meer met hetzelfde bezig is, is dat stukken veiliger. Van daaruit kan het vaak ook steeds makkelijker in het alledaagse leven geintegreerd worden…

“In lak‘ech”- projecties als krachtbron
Wat ook krachtig werkt aan een groep is de rijkdom van de diversiteit aan mensen. De maya’s begroeten elkaar met “In lak’ech”- jij bent een andere ik. Andere mensen, de hele wereld is simpel een reflectie van jezelf. Jij kijkt in ontelbare spiegels. En daar zie je alles. Je ziet alle mooie essentieële kwaliteiten van jezelf in de ander gespiegeld, maar ook al je schaduwkanten.
Er zit meestal wel iemand tussen, die je aan je vader doet denken of iemand die net zo (vervelend) doet als je moeder …(jaja, altijd weer papa en mama, het is niet anders…;-)) Dat zijn die mensen in de groep, die je liever mijd, die je niet zo graag mag, of sterker nog, waar je je enorm aan stoort… Je kunt je overtuigingen over de ander (“Wat een vervelend dominant type!”) geloven en je verder irriteren… maar als je echt jezelf wilt worden, echt wakker wilt worden, dan is dan niet aan te raden… Alles wat je in een ander veroordeelt, zijn delen van jezelf, waar je nog niet van kunt houden.
In mijn groepen werk ik heel bewust met dit gegeven. Ik nodig mensen uit om hun projecties niet onder tafels te keren, maar er open en eerlijk over te zijn. Zodat we ze (vaak al spelende) kunnen onderzoeken. We spelen onze allergieuen eens flink uit. We maken die ‘schaduwen’ minder persoonlijk, maar beschouwen ze als pijngebieden die gezien en bevrijd willen worden.
Zo kunnen we elkaar ‘gebruiken’ om nog ‘heler’ te worden en elkaar bevrijden uit onze projecties.

Eenzaamheid als kern van het probleem
De misschien wel belangrijkste reden waarom ik zo graag in groepen werk, is de ervaring van verbondenheid die vaak heel snel ontstaat. Omdat we zo snel naar de essentie gaan en mensen zich snel op een diepe laag laten zien, is er ook heel snel een wezenlijke verbondenheid. Mensen zijn daar vaak verbaasd over, en geraakt. Het doet een ieder zo goed om zich wezenlijk verbonden te voelen.
Misschien is dit wel waar we als mensen het allermeest onder lijden, onder het gevoel van afgescheidenheid. Het geeft ons een heel eenzaam gevoel. Het hoort kennelijk bij de ervaring van menszijn. In onze essentie zijn we echter diep met elkaar verbonden, sterker nog, in de essentie zijn we één. In een groep wordt iets van die verbondenheid weer voelbaar: we zijn niet alleen. En als je langer met een groep werkt, wordt dat gevoel steeds sterker. Er is dan steeds meer herkenning bij elkaar en het wordt steeds meer voelbaar hoezeer we eigenlijk één zijn, ondanks alle verscheidenheid. Allemaal broers en zussen van elkaar, allemaal familie…
Een groep waarin een veld van verbondenheid, waarachtige verbondenheid wordt gecreeërd, en bewustzijn, is daarom in mijn ogen per definitie helend.

Ik ben benieuwd:
hebben jullie dit zelf ook ervaren? Wat was het wat je goed heeft gedaan in een groep?
Heel fijn als je hier een reactie achterlaat… al is het maar zodat ik weet dat mensen mijn blog lezen, en dat ik niet allen ben… 🙂

Ik ben de laatste weken bezig met een renaissance van mijn boosheid.
Boosheid is altijd wel een lastige geweest in mijn leven. Het duurde lang voordat ik hem echt toe kon staan.

De driftkop
Een mooie hulpbron daarbij was de ‘driftkop’ die ik leerde kennen, toen ik me in het werk van Johannes Galli verdiepte. Ik heb me zijn methode “De 7 Kellerkinder®” eigen gemaakt. In de opleiding was de driftkop echt een uitdaging voor me. Hij was als een pulvervat, tanden op elkaar, vuisten gebald, zeer licht ontvlambaar, hij voelt zich voortdurend aangevallen en valt daarom zelf de hele tijd aan. Als ik ook maar enigzins agressief werd, schrok ik al van mezelf en dacht “Dit is echt té”, terwijl Johannes dan zei “Nou, het begint zo heel langzaam te komen…”
Het was heerlijk toen ik het hem langzaam meer te pakken kreeg, Zalig om te spelen.
Wat een power gaf dat. En dat het ‘gewoon mocht’, wouw.
Hij raakte duidelijk een lang onderdrukt stuk in mij. Ik had periodes waar de boosheid en soms razernij mij om de haverklap overviel. Dat ik in de supermarkt stond en iemand kwam lang, wilde iets pakken en duwde me daarbij ietsjes opzij, gewoon uit onoplettendheid. En ik voelde hoe ik bijna ontplofte van van binnen…gelukkig wist ik dat het oude lang onderdrukte boosheid was, die omhoog kwam en kon ik hem containen, anders was er menig dode gevallen bij de AH..;-)

Daadkracht of gezonde boosheid?
De driftkop gaf me een veilig kader voor ‘boosheid’. De Kellerkinder zijn schaduwkanten van onszelf, en het idee is dat, als we ons ervan bewust worden en de energie in goede banen leiden, dat dan de bevrijdde vorm voel- en leefbaar wordt. In het geval van de driftkop is dat de daadkracht. De energie en wil om iets te doen, wat je graag wilt doen. Het vermogen om grenzen aan te geven en om duidelijk Ja of Nee te zeggen.
Dus… eenmaal getransformeerd wordt boosheid gewoon gezonde daadkracht.
DAT kon ik goed accepteren.
In het spel, als driftkop, kon je lekker tekeer gaan, ongeneerd, want het was niet het echte leven. In het echte leven moest je je boosheid uiteraard niet uitleven, wel je daadkracht.
De laatste tijd begint me te dagen dat ik op die manier toch weer een stuk van mijn boosheid aan het limiteren was, uit angst voor mijn eigen kracht…

Nooit meer iemand schuldig maken
Weten jullie nog, die speciale dag in december 2012, om precies te zijn 21 december 2012? Ik had samen met een grote groep mensen een ceremonie gehouden met een groot vuur, waarbij een ieder zijn diepste intentie voor de nieuwe tijd heeft uitgesproken.
De mijne was “Ik wil niemand meer schuldig maken voor wat dat ook,” met als belangrijke bijzin erachter “ook mezelf niet”. Ik was vastbesloten om al mijn projecties te doorzien en niet langer uit te leven. Om volle verantwoordelijkheid te nemen voor mezelf en mijn gevoelens. Doordrongen van het verlangen om in liefde te leven. Doordrongen van het verlangen om korte metten te maken het hele concept van‘schuld’.
Het is een nobel streven. En het universum heeft me in deze laatste 2,5 jaar ruimschoots gelegenheid gegeven om te stoeien met mijn intentie. Ik ben zonder meer wakkerder geworden, bewuster van alle projecties. Maar ik heb de laatste periode ook een keerzijde ontdekt.

Spiritueel superego
Het is namelijk nogal een intentie. Eigenlijk betekent het niets anders dan verlicht zijn.
Niet dat ik daar iets op tegen heb ;-). Absoluut niets mis met deze intentie. Alleen betrap ik me steeds vaker op een ‘spiritueel perfectionisme’, een strengheid naar mezelf toe, zo’n vingertje dat naar me wijst. En ook naar anderen.  Ik ‘mag’ niemand meer schuldig maken, en de nader mag dat eigenlijk ook niet, zeker niet mij. Als ik merk dat ik een oordeel heb over iemand anders, vind ik eigenlijk dat ik er direct werk van moet maken, innerlijk werk welgemerkt. Mijn ‘spiritueel superego’ vind namelijk dat ik eigenlijk nergens iets van mag vinden, mijn hart moet altijd wagenwijd open zijn. En als ik iets niet goed of fijn vind of als ik moeite heb met wat een ander doet, dan ben ik kennelijk aan het projecteren en dat betekent dat er (innerlijk) werk aan de winkel is. Eigenlijk mag ik maar erg weinig van mijn spiritueel superego, en moet ik heel veel…

Het is nooit goed genoeg
Ik ben me de laatste tijd erg bewust geworden van dit spiritueel superego, en jongens (en meiden), ik kan jullie vertellen: ik ben het spuugzat! Ik heb het er helemaal mee gehad. Om precies te zijn, ik ben razend als ik eraan denk. Een van mijn sterkste belemmerende overtuigingen die ik op basis van mijn kindertijd had ontwikkeld was dat ik niet goed genoeg zou zijn. Mijn vader heeft in zijn hele leven niet één keer een compliment aan me gegeven, het was nooit goed genoeg, en dat heeft veel effect op me gehad. Dat heb ik lang geleden al helder doorzien en – dacht ik –doorbroken.
Om nu te herkennen hoe ik dat concept ondertussen op ‘God’ heb geprojecteerd.
Wat de aardse zaken en mensen om me heen betreft heb ik niet meer zo heel veel last van de angst of ik het wel goed genoeg doe.
Maar in spiritueel opzicht…? Ergens diep in mij, in een uithoek van mijn onderbewuste, zegt nog steeds een stemmetje dat ik er eigenlijk pas mag zijn als ik perfect – ondertussen vertaald als ‘verlicht’- ben.
Mijn intentie van 21-12-2012 had een schaduwkant, namelijk dat ik me mijn gevoelens vaak niet helemaal toestond, maar vond dat ze direct getransformeerd moesten, en al helemaal stond ik me mijn boosheid niet toe in contact met anderen. Want dat zou ik geheid weer projecteren en dat wilde ik toch niet meer. Het moest en mocht alleen ‘zuiver’.

Fuck it!
Jakkes! Ik voel de laatste tijd steeds duidelijker hoe alles in mij steigert hiervan. Ik wil dit niet meer! Fuck it! Klaar! Tijd om korte metten te maken met dit onderdrukkende patroon. Fuck it, God! En nee, het is uiteraard niet de Goddelijke Intelligentie, die ik wil ‘fucken’ (al hoewel…;-)). Het is dit subtiele patroon van mij om een ‘goedkeurende instantie’ buiten mezelf te leggen. Niet met ‘God’ ben ik klaar, maar met dit patroon wat ervoor zorgt dat ik niet in mijn volledige kracht ga staan. Mijn ‘spiritueel perfectionisme’ leidt in wezen ertoe dat ik contact vermijd, met mezelf en met de ander. Als boosheid is, wat er op dat moment is, hoe zinvol is het dan om hem terug te houden? Als ik van mezelf eis dat die eerst begrepen, helder en zonder projectie is, dan kan ik lang wachten…Terwijl de boosheid met zekerheid een boodschap heeft, voor mij of voor de ander… mag die zich ontvouwen in contact met de ander? Wil ik terug naar ‘erop los projecteren’, mijn boosheid maar gewoon de ander om de oren slingeren? Nee, natuurlijk niet. Maar ik voel wel dat het nodig is om hem meer in te brengen in het contact met anderen. Dat ik hem meer toesta. Niet alleen als ego-stuk, dat getransformeerd moet worden, maar ook als deel van essentie.

Godsamme!
Sinds een paar maanden heb ik een plek gevonden waar we, onder de glasheldere begeleiding van Angolo Vasales met gelijkgestemden elkaar inspireren en supporten in onze intentie om ‘wakker’ te worden, om tot zelfrealisatie te komen.
Ons verankeren in onze essentie, in wie we werkelijk zijn, voorbij onze egopatronen. Zonder onze egopatronen te onderdrukken of weg te rationaliseren, maar door ze te integreren. Emoties zijn daarin erg welkom als krachtige, ons in beweging brengende aspecten van onze essentie. Bijzonder indrukwekkend is steeds weer te ervaren wat er gebeurt als mensen hun boosheid toestaan. Ik ontdek hoe wezenlijk het is dat we die power van boosheid inzetten om juist ‘wakker’ te worden. Dat we hem nodig hebben om de beperkende patronen in ons, dat wat we vaak op automatische piloot doen, een halt toe te roepen. Te zeggen “Ho! Wacht eens even! Hier ga ik niet meer in me. Dit wil ik niet.”
Wat een vuur, wat een hartstocht komt dan vrij.
Onlangs was een vrouw aan het delen, en hoe meer ze praatte, hoe razender ze werd, woest was ze over een bepaald belemmerend patroon, wat haar haar hele leven in de greep had gehouden. Ze was er ZO klaar mee. Wat een vuur, wat een passie, wat een power kwam daar vrij, de hele ruimte was klaarwakker en ‘geelectriseerd’. En om haar betoog nog eens extra kracht bij te meten, eindigde ze haar betoog met een krachtig GODSAMME!
En we allen hoorden het heel duidelijk: “GOD SAMEN”.
En dat was precies wat we voelden: ‘blissed’ in dit veld van enorme power, waarin we ons klaarwakker en diep verbonden voelden.
We we barstten met z’n allen in lachen uit… God samen….hihi, wat een goeie…

Ik ben heel erg benieuwd, wat jullie hiervan herkennen…? En ook hoe jullie omgaan met boosheid…?
Laat je hieronder een reactie achter?

Loslaten

Er is zoveel wat de meesten van ons liever kwijt dan rijk zouden zijn: vervelende gedachtens, teleurstellingen, oude geliefden die door ons hoofd blijven spoken, nare jeugdherinneringen, schuldgevoelens, negatieve overtuigingen, zorgen over hoe we de rekeningen moeten betalen, de stress van de alledaagse drukte, angst voor de dood …
“Laat het los” is een veelgehoord advies … klinkt super, graag … alleen hoe??
Hoe harder we het proberen, hoe erger het vaak wordt. En als ‘toetje’ geven we ons daar dan ook nog voor op de kop … dat het ons niet lukt om los te laten,verdorie… waardoor de kramp alleen nog erger wordt.

Loslaten vast willen pakken is net zoiets als niet aan roze olifanten denken. Het is een soort contradictie. Loslaten gebeurt vanzelf als we ontspannen. Het te willen ‘doen’ is haast onmogelijk.
Byron Katie legt het heel mooi uit als het over ‘the work’ gaat: het is helemaal niet de bedoeling dat je wat voor negatieve gedachte dan ook loslaat. Is ook helemaal niet mogelijk. Je kunt ze wel onderzoeken, en dan zul je ontdekken dat de meeste gedachten niet waar blijken te zijn. En zodra je dat werkelijk hebt gezin, laat de overtuiging vanzelf los, hij lost gewoon op omdat die geen enkele functie meer heeft. Hij duikt waarschijnlijk nog weleens in je op, maar omdat jij hem niet meer gelooft, heeft hij geen macht meer over je.

Vasthouden

Daarvoor is het dan wel nodig dat je zo’n belemmerende overtuiging eerst goed waarneemt en onderzoekt. Dat bedoel ik met ‘vastpakken’. Meestal willen we zo snel mogelijk ‘af’ van onprettige dingen. We weten dat die overtuiging ons niet dient of we voelen ons schuldig als het om oordelen over anderen gaat. Maar vaak is het zinvoller om er eerst werkelijk contact mee te maken. Ons licht erop te laten schijnen. Het te onderzoeken, zodat we het begrijpen. Want…”True love is born from understanding” zei de Boeddha al. En zoals Pema het zo mooi zegt: “Niets verdwijnt voordat het ons niet heeft geleerd wat we moeten leren.” Elke obstakel in ons leven, of beter gezegd in ons hoofd, waar we last van hebben, heeft een boodschap voor ons, een les. En hij zal terugkomen, totdat we de les helemaal begrepen hebben. En soms ook nog daarna, maar dan hebben we er geen last meer van 😉

De noodzaak om eerst eens vast te pakken, wat we liefst kwijt zouden raken, heeft ook nog met iets anders te maken. DAT wat we kwijt zouden willen raken, wat we los zouden willen laten, zit zonder uitzondering alleen maar in ons hoofd. Het zijn gedachten en overtuigingen en die gaan gepaard met bepaalde gevoelens of emoties. En hoe meer last we van iets hebben, hoe akeliger vaak de emotie is die het oproept omdat het meestal terug gaat naar een pijnlijke ervaring. Op het moment dat je als kind (of later) een ervaring hebt die té beangstigend of pijnlijk is om hem helemaal te doorvoelen, trekken we ons energetisch uit dat stuk in onszelf terug, we ‘verlaten’ onszelf. Jezelf helen betekent om met al die ‘bevroren’ stukken, waar we ons energetisch uit terug getrokken hebben, weer contact te maken zodat de energie ook daar weer kan stromen.Dat betekent dat alles, wat we liever kwijt dan rijk zouden zijn, eigenlijk onze eigen heling dient. Hoe mooi is dat! Het leidt ons de weg naar die stukken in ons die nog niet vrij zijn.
MITS we er niet zomaar in geloven! Maar in plaats daarvan er bewust contact mee maken en het onderzoeken. Zodat het ons niet meer in de greep heeft. Dan kan het gezien worden en ‘laat het los’.

Valkuilen op het pad

Alles, wat zich in ons afspeelt, kan het ego dienen. Maar kan ook onze essentie dienen. En omdat het ego echt graag wil blijven bestaan, is het soms erg sluw, het doet alsof het ‘wijs’ is.
Oplettendheid is op zijn plaats…

Een valkuil op het pad van zelfontwikkeling … mooi woord he? zelf-ontwikkeling… is dat we ‘het werk’ over willen slaan. We snappen op gegeven moment heus wel dat die oude pijn alleen maar ego is, dat het in de kern eigenlijk niets met onszelf te maken heeft. Het is ‘illusie’. We richten ons op ‘het licht’, oefenen ons in positief zijn, gebruiken affirmaties, mediteren nog wat vaker en hopen dat dat ons beter doet voelen. Een beetje of tijdelijk is dat ook wel zo. Maar nooit diepgaand . Er is geen ‘short-cut’. Dat wat energetisch nog opgeslagen ligt in je lichaam en wat nog niet ‘gezien’ is, blijft je achtervolgen, als een schaduw die je niet zomaar kwijt raakt. Dus…die klusjes moeten echt wel geklaard worden.

Een andere valkuil is dat we juist te hard werken. Gedachten en overtuigen hebben de neiging om alsmaar door ons hoofd te spoken. Was je dat al opgevallen? Het gaat maar door…;-). En velen blijven zich herhalen als een plaat die vastloopt. We kunnen eindeloos doorgaan met ‘processen’ wat zich in ons afspeelt. En ondertussen gaat het leven aan ons voorbij en missen we het hier-en-nu. Als we een bepaalde overtuiging een maal heel helder hebben ‘ontmantelt’ is het de kunst om hem een volgende keer direct te ‘herkennen’ zodat we niet elke keer opnieuw in dat hele verhaal gezogen worden. De les is dan al geleerd. We hoeven ons niet keer op keer erin te verdiepen. Je hoeft niet steeds ‘op dat treintje te stappen’ zoals mijn zielecoach zegt …
Nu nog het één van het ander onderscheiden…
Maar hey, ik kan jullie niet ALLES voorkauwen, haha…

Ik ben heel benieuwd: wat herkennen jullie van de twee valkuilen die ik beschrijf? Van welke heb jij meer last? Fijn als je hieronder een reactie achterlaat!

Vond je dit blog interessant? Wil je hem dan misschien delen op Facebook ?

Ik heb een ‘zielecoach’, waar ik af en toe kom. Mijn zielecoach heeft een boek geschreven. En in haar boek schrijft ze dat het erom gaat dat wij zielen in onze ontwikkeling uiteindelijk ‘vol-ledige engelen’ worden. VOL-LEDIGE engelen … wouw, dat kwam enorm binnen bij mij. Wat een prachtig woord, vol-ledig, vol en leeg tegelijkertijd. Het gaf een enorm gevoel van herkenning…

Leeg worden

Alle spirituele leraren zijn het erover eens dat wij in essentie ‘leegte’ zijn. Lange tijd vond ik dat weinig aantrekkelijk. Het woord verontrustte me eerder. Totdat ik me toestond om mijn eigen ervaring helemaal waar te laten zijn. En dan kan ik voelen: ja, ik word door mijn innerlijke processen inderdaad steeds ‘leger’. Hoe meer in me in mezelf verdiep, hoe meer al die ideeën over wie ik ben, loslaten. Concepten die als zeepbellen uit elkaar spatten. Dan kan ik zien dat al dat waarvan ik dacht dat ik dat zou zijn, alleen een construct was van mijn ego, een reactie op de omstandigheden waarin ik als kind ben opgegroeid, mijn overlevingsgmechanismes, een blauwdruk die me menige les heeft geleerd. Dat wel.

Wie of wat ben ik dan wel? Wat overblijft van mezelf– om maar even héél kort door de bocht te gaan – is dat wat dat allemaal kan waarnemen, wat erna kan kijken zonder erdoor aangetast te worden. Puur gewaarzijn. Ge-waar-zijn. Ook al zo’n mooi woord. Als het water zelf dat kijkt naar alle kringen die gegooide stenen vormen. Dat wat er altijd is. Ik kan me heel goed herinneren dat DAT als kind al precies zo voelde. Op een bepaalde laag voelt het alsof ik nu precies dezelfde ben als toen ik 5 jaar was. Herkennen jullie dat? Dit deel dat er altijd was en altijd is, onveranderlijk. Dit pure bewustzijn is inderdaad niet ‘iets’, het heeft geen vorm of kleur, het ‘is’ gewoon. En toch, ‘leegte’ vind ik persoonlijk niet het goede woord voor dit gewaarzijn, want het voelt vitaal en vol potentieël. Als een muziekinstrument, waar elk stukje muziek uit kan klinken. Als een ruimte waarin voor alles plek is. Een leegte, een ‘niets’, waar het ‘alles’ al in opgesloten ligt.

Volheid

En dan? Als we ‘leeg’ zijn? Hoe gaat het dan verder? Dan kan het feest beginnen, haha.
Want dan kunnen we er zijn, in alle volheid van het leven, en in alle vrijheid. Als er niets meer is waaraan we gehecht zijn, als er niets meer is, waarmee we ons identificeren, als er niets meer is, wat ‘geprocessed’ hoeft te worden, dan kunnen we ALLES omhelzen wat er is, en alles wat zich in ons aandient. Dan kunnen we zijn, wie we zijn, op elk moment, in vol-ledige acceptatie.  Van identificatie naar acceptatie.

Want … was het jullie al opgevallen… ? Hoeveel je ook mediteert, gedachten blijven komen en blijven gaan. En hoeveel therapie je ook doet, emoties blijven komen en blijven gaan. Maar wat een zaligheid als elk gevoel er mag zijn, elke emotie, elke wens, elke gedachte, elk oordeel. Ja, ook dat. Alles mag er zijn, mag ervaren worden, zonder enig oordeel. Een paradox? Ja, en ook dat mag. Wetende dat we niets daarvan werkelijk zijn. En tegelijkertijd alles. De hele wereld heeft in ons plaats, we zijn de hele wereld. Er is geen afgescheidenheid.

Spelend vol-ledig worden
En dat is wat ik in mijn trainingen wil faciliteren: letterlijk speelruimte voor dit hele proces. De belangrijkste basis is dat spel je de ‘toestemming’ geeft om al je gevoelens toe te staan en er expressie aan te geven. Spel maakt het makkelijker om stukken in onszelf, die we geneigd zijn om af te wijzen, toe te staan. Het risico in spel is vrij klein, het is tenslotte ‘maar spel’ en heeft daarom geen konsequenties voor je alledaagse leven.
Alleen dat wat we in onszelf hebben ‘omarmd’, kan loslaten uit de greep van de beperkende identificatie ermee. Maar spel doet ook een appél op je onbewuste laag, waardoor je soms dingen kunt ontdekken, waarvan je niet een doorhad hoeveel ze je eigenlijk beïnvloeden. Spelen helpt bij een proces van bewustwording. En spel geeft je de ruimte om ALLES te ervaren, ALLES te zijn. Om te spelen met alles wat is.
En hoe meer je je op de speelvloer vrij speelt, hoe meer het leven zelf één groot spel kan worden, dat we met z’n allen spelen.

Ook vandaag wens ik jullie veel plezier met spelen 🙂

Ik vind het hartstikke leuk als je een reactie achterlaat!
En mocht je deze blog de moeite waard gevonden hebben, deel hem dan! Graag!
Thanks!

Als je lijkt op de allermeeste mensen dan durf ik te veronderstellen:
Je verlangt erna jezelf te mogen zijn. EN je verlangt naar verbondenheid.
En daar – aiaiaiai- zitten we vaak al midden in het probleem…
Uit vele jaren werken met mensen en ook uit enquêtes weet ik dat één van de grootste issue’s voor veel mensen is: het onvermogen om grenzen aan te geven.

Hoe zit dat nou met grenzen…?

Waar zijn je grenzen eigenlijk? En hoe zien ze eruit?

Als we zeggen dat we onze grenzen willen aangeven, dat bedoelen we daar over het algemeen mee dat we onze eigen ruimte kunnen ervaren, kunnen innemen en ook kunnen ‘bewaken’. Dat wil zeggen dat niemand in die ruimte komt, als wij dat niet willen. En dat – mocht dat wel gebeuren – we daar raad mee weten in plaats van het met kromme tenen en nare gevoelens te ondergaan.
Als iemand dichterbij komt dat ons lief is en we weten niet goed hoe we dat kunnen voorkomen of stoppen, dan benoemen we dat vaalk als ‘hij is in mijn ruimte/hij gaat over mijn grenzen’.
Grenzen aangeven betekent ook om ‘nee’ te mogen zeggen en niets te doen, wat we eigenlijk liever niet willen doen. Als we dat wel doen, dan gaan we over onze eigen grenzen.

Waarom is het zo moeilijk om grenzen aan te geven

Voor veel mensen is het beangstigend of zelfs bedreigend om grenzen aan te geven. We zijn bang dat de ander boos of teleurgesteld zou kunnen zijn, we willen de ander niet kwetsen, we denken dat we de andere moeten helpen secu redden. We vragen ons af: wat gaat die ander daar wel van vinden? Vinden ze me egoistisch? Of onvriendelijk? Of we voelen ons ten diepste schuldig als we een grens aangeven. Daaronder ligt eigenlijk altijd de angst om afgewezen te worden, als we het wel zouden doen. In verschillende variaties. De angst om alleen achter te blijven, de angst voor verlatenheid, de angst om buitengesloten te worden, de angst om veroordeeld te worden.
Al deze gevoelens gaan over het algemeen terug op grensoverschrijdingen die we in onze jeugd hebben meegemaakt.

Grensoverschrijdingen in de jeugd en de gevolgen ervan

Er zijn er maar heel weinigen onder ons die opgegroeid zijn bij verlichte ouders :-). Met onze vaders en moeders hebben we dus te maken gehad met mensen, die niet volmaakt waren, die behoeftes en vaak pijnen en tekorten met zich meedroegen, en die zich zelf daarin niet helemaal konden dragen. Als kinderen van oorlogs- of naoorlogse kinderen, hebben we daar nog eens extra mee te maken. De kans is dan groot dat de ouder – vaak zonder dat te willen of zich te realiseren- , dat wat hij/zij nodig heeft bij het kind ‘haalt’. Als iemand in een training van mij iets deelt als “Eigenlijk heb ik altijd voor mijn moeder (vader) gezorgd”, dan gaat er vaak een zucht van herkenning door de ruimte. Velen van ons herkennen dit. Zorgen voor een ouder, die eigenlijk voor ons had moeten zorgen. We hebben het dan vooral over emotionele en sexuele behoeftes van een ouder, waarbij de moeders het meestal in het emotionele contact zoeken en vaders eerder in het sexuele. Waarom dat zo is en hoe dat precies zit, daar zal één van mijn volgende blogs over gaan.

Overlevingsmechanisme

Als klein kind zijn we afhankelijk van onze ouder EN we weten niet beter. We zijn tot bijna alles bereid voor het stuk verbinding, erkenning en liefde dat een ouder ons geeft, ook al is dat contact niet helemaal integer. We doen alles om te overleven. Tegelijkertijd trekken wel conclusies, en denken dat DIT het is, dat het zo hoort. ERGENS ‘weten’ we ook dat het niet zo is, maar dat verdringen we zo lang totdat het ooit veilig genoeg is om te voelen. Tot dan dragen we het gevoel met ons mee dat we de behoeftes van de ander moeten bevredigen om bestaansrecht te hebben, en dat het ons bestaansrecht in gevaar brengt, als we dat niet doen. GEEN GRENZEN aangeven is echt een overlevingsmechanisme, ontstaan in een zeer kwetsbare situatie in onze jeugd.

Wakker worden

Pas als we onze oude pijnen kunnen zien, kunnen we daar ook iets aan doen.
Dan kunnen we zien hoe we bepaalde overtuigingen met ons meedragen. En dat juist deze overtuigingen er vaak voor zorgen dat we het oude patroon in stand houden en herhalen. Als je met een paar mensen afspraken moet maken en je denkt “Het heeft toch geen zin om wat te zeggen, er gebeurt toch niet wat ik wil”, dan zeg je waarschijnlijk weinig, met het gevolg dat waarschijnlijk niet gebeurt wat jij wilt. En dan kun je je oude overtuigingen weer bevestigen “Zie je wel! Er gebeurt nooit wat ik wil.” Dit is hoe we het ego instand houden. Zolang we oud zeer uit dit gebied met ons meedragen, wordt dit keer op keer geactiveerd, zodra iets gebeurt, dat aan dat stuk appeleert.
Onze patronen en onze overtuigingen over onszelf, over de ander en over de wereld bewust worden, ons innerlijk gekwetste kind aan de hand nemen, is een belangrijk stap om je uit deze pijnlijke en beperkende patronen te bevrijden.
Daarmee kan langzaam ontspanning komen in jezelf, dan kan het zelfvertrouwen groeien en durf je stukje bij beetje meer ruimte in te nemen.

Je afgrenzen versus je eigen ruimte innemen

 Als je begint ‘wakker’ te worden uit dit patroon, gaat dat vaak gepaard met veel boosheid. Er wordt dan een soort oerkracht in je wakker, die zorgt dat je ‘blijft staan’, dat je niet meer ‘verdwijnt’ als iets vervelends gebeurt. Uiteindelijk is het deze energie die je helpt, om je integrteit te herstellen, om je eigen ruimte in te nemen en te bewaken en om helder JA of NEE te zeggen.
Het kan heel bevrijdend zijn om de boosheid (tot razernij) echt helemaal te voelen en misschien in een veilige setting de vrije loop te laten (kom lekker SPELEN ;-)). En natuurlijk kost het tijd om zo’n diep patroon achter je te laten, het moet slijten. Uiteindelijk is het echter belangrijk dat we niet blijven hangen in ‘strijd’. Maar dat we deze energie constructief inzetten.
Zolang we moeten VECHTEN om onze ruimte, denken we kennelijk nog steeds dat onze eigen ruimte geen vanzelfsprekend gegeven is. Zolang we ons met gebalde vuisten moeten afgrenzen, zijn we kennelijk nog steeds bang. Het kan dan helpen om meer te focussen op wat je WEL wilt dan op ‘je afgrenzen’. In plaats van je NEE te cultiveren kijken wat je WEL wilt. Onder elke NEE ligt een veel groter JA. Iets dat je graag wilt, waar je naar verlangt. Daarop afstemmen helpt om meer ruimte te geven aan je eigen behoeftes. Zonder dat je de ander daarvoor verantwoordelijk hoeft te maken.

Er zijn geen grenzen (de gevorderdenles ;-))

Vorig jaar had ik een indringende ervaring. Ik was bij een vergadering, samen met mijn beste vriendin. Op gegeven moment kwam een andere vriendin, en terwijl zij iedereen begroette, organiseerde ik met veel gedoe een moeite een stoel voor haar, die ik naast me neerzette zodat ze naast me kon komen zitten. Een moment later gaat mijn beste vriendin op die stoel zitten. Ik zeg “Oh, die stoel had ik net voor M. neergezet”. “Nou ja, nu zit ik hier” zegt zij. Ik was perplex, en probeerde het nog een keer “Wacht even, P., ik heb net echt moeite voor deze stoel gedaan, en ik wil graag dat M. daar zo komt zitten. Wil je alsjeblieft een andere plek zoeken?” “Nee, dat wil ik niet, M. kan toch ergens anders gaan zitten. Nu zit IK hier.”. Ik voelde hoe mijn hele trauma-lichaam geactiveerd werd…ik KOOKTE van binnen…hoe DURFDE ze zo over mijn grens te gaan? Ik had hem toch heel duidelijk aangegeven?? En zij walst er gewoon over heen…! Ik was nog twee dagen in alle staten. Hoe KON ze…? Mijn beste vriendin! Zo over mijn grens te gaan…!!! Ik kan je amper zeggen HOE verontwaardigd ik me voelde…
Tegelijkertijd wist ik natuurlijk maar al te goed dat dit een van mijn grote thema’s was, wat ik al jaren stuk voor stuk aan het helen was. Steeds weer ging ik ermee zitten, richtte mijn aandacht naar binnen en keek naar alle geveolens die het me opriep, liet de golven van woede en pijn en verontwaardiging door me heen gaan, me steeds weer afvragend…”Waar gaat dit over? Waarom overkomt me dit? Wat wil hier gezien of geleerd worden?” En op gegeven moment voelde ik een enorme rust over me heen komen… ik hoorde een innerlijke stem die vroeg “WELKE GRENZEN?? … Er bestaan geen grenzen. We bestaan uit energie en we zijn grenzeloos, we zijn één met alles. P. is een deel van jou, die jou spiegelt. Jullie zijn één.” Het was alsof een enorme zeepbel uit elkaar spatte en ik kon alleen nog lachen…wat een absurd idee dat ik ‘grenzen’ zou hebben, grenzen, die een ander zou kunnen overschrijden…haha… Er was niets dan helder gewaarzijn dat kon zien dat het hele idee rond grenzen en grensoverschrijding een construct van de ‘mind’ is, een label die we op de werkelijkheid plakken. Wat werkelijk is is wat er daadwerkelijk gebeurt. Mijn vriendin blijft op de stoel zitten. Punt. Ik vraag haar om op te staan en ze doet het niet. Punt. So what? Hoe erg is dat? Ik had tegen de andere vriendin kunnen zeggen “Goh, ik had net een stoel voor je georganiseerd, maar nu zit P, daar en wil niet opstaan, wil je op mijn schoot ;-)?” Kan ik werkelijk weten wie op dat moment op de stoel moet zitten, P. of M.? De werkelijkheid is wat ze is. Waarom zou ik vechten tegen de werkelijkheid? Alleen mijn gekwetst ego wil vechten. In de werklijkheid slaat het nergens op, in de werkelijkheid is er helemaal niets aan de hand. En is alles goed precies zoals het is.

Vind je het een boeiend thema?
Het thema grenzen is één van de thema’s die we onderzoeken in de 5-daagse training
“Spelend thuiskomen bij jezelf”, die op 31 janurai van start gaat. Er zijn nog enkele plaatsen!
Lees hier meer daarover: https://www.playtobe.nl/aanbod/basistrainingen/spelend-thuiskomen-bij-jezelf/

Ontwikkeling en bewustwording- dat is een serieuze zaak…of toch niet misschien?
Hoe zou het zijn als je dat spelend kon doen, in verbinding met ons hele lijf en samen met anderen? En vooral mét veel PLEZIER?

3 redenen waarom samen SPELEN zo’n krachtig instrument is bij ontwikkeling en bewustwording:

1. Uit je hoofd, in je lijf
Spelen brengt je in de directe, authentieke ervaring.
We zijn vaak geneigd om in ons hoofd te gaan zitten en daar de antwoorden te zoeken. We bedenken van alles over hoe de werkelijkheid in elkaar zou zitten, hoe we zijn of zouden moeten/willen zijn, hoe de ander zou moeten zijn, wat we willen en wat we niet willen. Kortom: we hebben vaak commentaar op de werkelijkheid, we proberen hem te veranderen of sluiten ons, als hij ons niet bevalt, ervoor af. Maar daarmee sluiten we ons per definitie elke keer een stuk af van het leven en van onszelf, want de ander en de werkelijkheid zijn simpelweg spiegels van jezelf.

Als je gaat SPELEN, dan ben je aan het DOEN, uit je hoofd, in je lijf. Wat er ook gebeurt, het is wat het is, en jij  ERVAART het. Stel je voor dat je een scéne met iemand speelt, die je ineens flink uitscheldt. In het alledaagse leven ben je dan wellicht geneigd om je ervoor af te sluiten, zeker als het onredelijk voelt, hoe de ander doet. In het spel daarentegen kun je eens heel goed ervaren wat er met JOU gebeurt, als iemand je uitscheldt. Wat gebeurt er in je lijf? Wat gebeurt er emotioneel? Wat raakt het, wat triggert het? Hoe is het om dat te ERVAREN en daar expressie aan te geven? In plaats van weg te lopen of te ‘bevriezen’? En wie weet, brengt dat iets teweeg, dat je totaal niet had kunnen bedenken?

Spelen brengt je in het directe ZIJN, hier en nu. En in dat veld IS, wat IS. Alle gevoelens zijn toegestaan, ze komen en gaan, ze kunnen intens zijn, maar ze gaan altijd weer over. Er is niks aan de hand.
Wat het teweeg brengt is dat je meer in verbinding kunt blijven met de ander en de omgeving, en in de kern in verbinding met jezelf.

2. De spelvloer als “speeltuin” om te ontdekken en uit te proberen
Als je speelt, ben je dus niet aan het denken, maar aan het doen. Naast dat je spelen in een directe ervaring brengt, heeft je lijf ook nog eens zijn eigen intelligentie. In je lijf zitten alle gevoelens opgesloten, ook de (nog) on(der)bewuste. Als je speelt laat je een stuk controle los. We hebben allemaal  onze gevoels- en gedrags patronen. Vaak zijn we ons daar niet eens van bewust. Door te spelen kun je ze gaan ontdekken. Je kunt ontdekken, wat je werkelijk ervaart, wat je werkelijk voelt, in plaats van wat je zou willen voelen, en hoe je reageert in bepaalde situaties.  Wat gebeurt er bij voorbeeld als iemand iets lelijks tegen je zegt? Sla je dicht? Ga je in gevecht? Ga je er een beetje boven staan? Ons hoofd probeert er op een bepaalde manier mee te dealen, maar ons lijf vertelt vaak een ander verhaal omdat er toch iets in ons geraakt wordt, of je wilt of niet. Op toneel wordt dit zichtbaar en voelbaar. Doordat het niet ‘echt’, maar ‘spel’ is, kun je veel bewuster ervaren wat er gebeurt. Daarnaast krijg je feedback van je tegenspeler of eventueel van publiek.

Als je je bewust geworden bent van bepaalde gevoels- en gedragspatronen, dan kan het heerlijk zijn om deze eens flink de ruimte te geven, dat ze er helemaal mogen zijn. Ik doe dat bij voorbeeld weleens in de auto, als een andere automobilist iets doet, wat me irriteert. Als ik die irritatie in mezelf voel opkomen, dan komt er meteen zo’n stem in mijn hoofd die die irritatie van mij veroordeelt, die vind ik dat ik kalm moet blijven en me niet zo moet opwinden. Vooral mijn ‘spiritueel superego’ vind dat ik sowieso geen enkel oordel mag hebben en dat boosheid per definitie een bewijs is dat mijn verlichting nog steeds ver zoek is . Hoe heerlijk is het echter als ik me in de auto dan bewust de ruimte geef om eens flink te schelden en tekeer te gaan, ongenuanceerd en lekker plat. Heerlijk om te doen en te voelen hoeveel energie me dat geeft en al na korte tijd moet ik om mezelf lachen en alle boosheid is vervlogen.

Gevoelens en gedragspatronen bewust te uit te spelen en daarbij te overdrijven, is een heerlijk bevrijdende daad. We zijn geneigd om beperkende patronen in ons te veroordelen. Want we zouden liever anders willen zijn. Als we ze daarentegen juist groter maken, dan heten we ze welkom in plaats van ze af te wijzen. Die beperkende patronen komen zonder uitzondering voort uit een pijnlijk kindstuk uit het verleden. Het eerste wat ze nodig hebben, is acceptatie en compassie. Dat je ervaart dat het oké is, wat er gebeurt. “Het is okee dat ik me zo voel. Ik hoef me er niet voor te schamen, ik hoef me er niet voor op de kop te geven.”
Dit is een fundamenteel andere beweging dan die dingen in jezelf af te wijzen, uit de weg te gaan of te verdoezelen.

Naast je te bevrijden van beperkende gevoels- en gedragspatronen, biedt de speelvloer ook de mogelijkheid om nieuw gedrag uit te proberen. Je comfortzone te verlaten, en voorbij de oude patronen ander gedrag uit te proberen. Hoe is het om eens wel ruimte in te nemen? Hoe is het om duidelijk een grens aan te geven? Hoe is het om eens dichterbij te komen dan je normaliter doet?
Op de speelvloer kun je nieuw gedrag uitproberen, want we delen de speelvloer letterlijk als speelvloer, om te ontdekken en uit te proberen.
In het alledaagse leven is het heel spannend om uit je comfortzone te komen. Stel je voor… Ik bedoel, die patronen heten niet voor niets ‘overlevingsmechanismes”. Daarom is het fijn, als je het in een veilige omgeving kunt uitproberen en ervaren. We gaan samen in die kwetsbare ruimte. We hebben de afspraak dat we bewust dingen uit proberen. Dat geeft de veiligheid om nieuwe dingen uit te proberen.

3. De bevrijdende kracht van SAMEN spelen
Spelen brengt per definitie plezier teweeg. Plezier is een essentiële waarde in een ieder van ons. Het geeft energie, het verbindt, het genereert betrokkenheid. Vanuit plezier zijn we veel opener en meer bereid om nieuwe ervaringen op te doen en dingen aan te gaan. Plezier is simpelweg voedend en vervullend.

Het genereert veel plezier als je bepaalde gevoels- of gedragspatronen uitvergroot. Door de uitvergroting wordt iets automatisch komisch en kunnen we erover lachen. Het doorbreekt de identificatie met die oude aangeleerde patronen. En dat is bevrijdend, voor jezelf en voor de mensen die kijken. Zodra je plezier kunt maken met deze oorspronkelijk pijnlijke gebieden, ben je vrij.

Bewustzijnwerk doen in een groep gelijkgestemden, werkt bekrachtigend voor het proces. Daarom is het zo fijn om het niet in je eentje te doen, maar SAMEN. Als je in deze maatschappij en in deze tijd niet gewild bent je zomaar aan te passen aan de bestaande structuren, maar in plaats daarvan ‘meer’ wilt, dan ervaar je in de omgeving vaak veel weerstand en onbegrip. En als die oordelen uit de omgeving op je eigen onzekerheden en angsten treffen (wat ze vaak doen), dan wordt het extra lastig, je authentieke weg te gaan. Een groep gelijkgestemden, die net als jij vrij willen worden en net als jij bereid zijn om die innerlijke reis aan te gaan, is dan heel ondersteunend en bemoedigend. In het boeddhisme noemen ze de ‘gemeenschap’ de sangha. De sangha is een van de drie ‘juwelen’, die je helpt op je pad naar verlichting.

Het fijne in een groep is ook dat je zoveel herkent bij elkaar. Je ontdekt dat je heus niet de enige bent die dingen op een bepaalde manier ervaart of doet. Al wil ons ego ons vaak wijsmaken dat we speciaal zijn, anders dan de anderen. Dat ons lijden erger is dat dat van de anderen. Of juist helemaal niet. In essentie zijn we echter allemaal hetzelfde, we hebben in essentie dezelfde verlangens, dezelfde angsten, in een heleboel verschillende variaties, dat wel, maar in essentie is het hetzelfde. En dat in een groep meemaken, is heerlijk. Iedereen die ‘werkt’, werkt voor de hele groep. Door de voortdurende herkenning, ‘doorzie’ je het ego steeds duidelijker. Je ziet hoe het werkt.

Uiteindelijk herken je dat al die patronen in essentie niets te maken hebben met wie we werkelijk zijn. Je kunt je op die manier letterlijk vrijspelen.
En dan ervaar je die diepe verbondenheid met jezelf en anderen, die er altijd in essentie al is geweest. Always have been, always will be 🙂 

Wie van jullie heeft ervaring ermee dat spel bevrijdend kan werken?
Zou je iets erover willen delen? Hoe werkt het voor jou?
Wat in jou is vrijer geworden door te spelen?
Het zou geweldig zijn als jullie hieronder je ervaring met ons zou willen delen!

Speelse en wakkere groeten van
Kirsten

En mocht je behoefte hebben aan een krachtige impuls in je ontwikkeling…
Op zaterdag 10 en zaterdag 17 januari geef ik de laatste keer 
“TURNING POINT- spelend transformeren”®.
De laatste keer zo exclusief in een klein groepje zo diepgaand werk met veel persoonlijke coaching. Er zijn nog twee plaatsen te vergeven…geef je gauw op!
Zie hier voor meer informatie: http://www.clownspirit.nl/aanbod/turning-point-speels-transformeren/