Gelukkig zijn…mag dat ZOMAAR??

Lange tijd hing in mijn badkamer zo’n mooie kaart uit Nepal met daarop de uitspraak “There is nog way to happiness, happiness is the way”.
Wat een inspirerend idee… al had ik daar ook allerlei vraagtekens bij…

Onlangs heb ik ontdekt hoe diep in mezelf een taboe zit op gelukkig zijn, op genieten…
Gelukkig heb ik kort daarna ook ontdekt dat het ECHT WEL mag, zomaar!
En dat scheelt, zeg!

Ik was op een driedaagse training “Breakthrough to succes”. De hamvraag luidde: “Wat zou je willen veranderen in je leven? Wat zou je willen doorbreken?” Ik vond het even lastig. Om eerlijk te zijn, ik ben best tevreden met mijn leven. Ik heb het mooiste werk dat ik me kan wensen, ik ben kerngezond, ik heb hele fijne vrienden en veel gelijkgestemden om me heen, ik beweeg me in inspirerende en voedende communities, ik heb twee fijne kinderen, die naar een inspirerende school gaan en ik had -althans op dat moment 😉 – een fijne liefdesrelatie. Dus ik keek verder: waar heb ik nou het meest last van in mijn leven??

En ik kwam uit bij het steeds weer terugkerende gevoel dat ik zoveel MOET elke dag…
De ‘to-do-lijst’ die harder groeit dan ik hem kan wegwerken, en het houdt nooit op. Het blijft als een soort zwaard boven mijn hoofd hangen: eerst moet ik dit, dan dat, en dan ook nog dat; o ja, en dan moet vandaag ook nog DRINGEND dat EN dat…” Dat gaat de hele dag zo door, ik ben alsmaar lijstjes aan het afwerken. En het is altijd TEVEEL. En ‘s avonds in bed steevast het gevoel dat ik te weinig heb gedaan, dat ik eigenlijk veel meer had willen doen, uiteraard gepaard gaande met een ontevreden gevoel.

Ik ging er eens helemaal induiken in dit gevoel van dat allemaal ‘moeten’. Ik voelde de druk, de benauwdheid, het onplezierige, het gevoel nooit te voldoen en daaronder vooral …heel veel angst! Angst het niet aan te kunnen… angst om te falen. ..angst om het niet te ‘redden’…angst voor ondergang…
Ik luisterde naar de innerlijke dialoog die zich toen voltrok… Hoezo MOET ik al die dingen op mijn do-do-lijst doen, wie zegt dat?? Als ik ze nou eens NIET zou doen, wat dan? En ik hoorde die paniekerige stem, die alsmaar piepte “Maar dan…”
Worst case scenario’s kwamen langs…geen hond kwam meer naar mijn trainingen, ik had geen geld, mijn kinderen moesten weg van hun geweldige school, we belandden als hele gezin op straat…
En bij elk angstbeeld dat die paniekerige stem schetste, kwam zo’n krachtig gelaten antwoord van een andere stem die zei “So what? Dan…” En ze schetste een alternatief.
Ik dreef het op de spits: “Als ik nou gewoon in de hoek van mijn kamer zou gaan zitten, en ik zou HELEMAAL NIETS meer doen, niet meer opstaan, niets meer zeggen, wat dan?”  “So what?…” zei die gelaten stem “Dan zouden ze je op gegeven moment ophalen en in een inrichting brengen. Dan zou je nog steeds een dak boven je hoofd hebben, 3 keer per dag te eten krijgen en ‘s nachts in een warm bedje slapen. Wat een luxe. Zonder ook maar IETS te hoeven doen… En er zijn echt wel mensen die voor je kinderen zouden zorgen. Denk je nou echt dat het leven van je kinderen hun waarde verliest als jij niet meer voor hen zou zorgen? Hoe kun jij weten wat werkelijk het beste voor hun is?”

En helemaal uit de diepte kwam zo’n enorm bevrijdend gevoel:
Wouw, ik HOEF echt HELEMAAL NIETS. Ik ben werkelijk VOLLEDIG VRIJ om te doen en te laten wat ik wil. Want het ergste wat me kan overkomen, is dat ik dood ga.
“So what?? Dat doe je sowieso wel op een dag, of niet soms…;-)?”
Wat een zware lasten vielen daar zomaar van me af. Héhé…
En wat werd ik daar blij van, van deze vrijheid.

Ik kon ook helder zien hoe ik deze angsten vooral van mijn ouders had overgenomen…niet-genieten en overleven, dat hadden ze me voorgeleefd, en ik droeg het nog steeds in mijn cellen. Maar het is niet wie ik in essentie ben. Mijn essentie is zoveel lichter, blijer, speelser…

Het leuke was ook dat ik helder kon zien dat de dingen, die op mijn do-do-lijst staan, voor een heel groot deel dingen zijn die ik graag doe. Die staan daar op omdat ik ze WIL doen, niet omdat ze moeten. Ik hou van mijn werk, ik hou van nieuwe dingen ontwikkelen, ik vind de school van mijn kinderen geweldig…
Met andere woorden: ik leef al een leven zoals ik dat wil. Ik DOE al de dingen die ik leuk vind. Het is meer een oud diep ingesleten GEVOELSpatroon van MOETEN, wat mijn plezier en genot regelmatig in de weg zit.

Tegenwoordig staat mijn eigen geluk bovenaan op mijn to-do-lijst 🙂
Hoe ik me voel heeft prioriteit boven wat ik doe/presteer.
Ik mag gelukkig zijn! Ik mag genieten. Nu! Ik hoef daar niet eerst iets voor te doen.

Ik herinner me daar nu regelmatig aan. Ik onderbreek bewust af en toe mijn werk achter de computer en zet een muziekje op en ga even lekker uit mij dak; ik ga – los van de lengte van mijn to-do-lijst – gewoon een kop koffie drinken of bel een vriendin als ik daar zijn in heb.
Maar vooral: ik sta me toe de dingen die op mijn to-do-lijst staan met plezier te doen, in een gelukkige staat van zijn in plaats van in de vernauwdheid van /moeten’.
Een leuke bijkomstigheid is dat ik door deze houding vaak meer doe op een dag dan eerder 😉

Echt waar, mijn leven is stukken leuker sindsdien…

En nou ben ik zo benieuwd:
Herken je wat ik hier schrijf?
En hoe doorbreek jij de alledaagse sleur van ‘moeten’?
Zou geweldig zijn als je het me hieronder laat weten…
Alle feedback en tips zijn welkom!

Fijne dag allemaal,

Kirsten

Heb je dat ook weleens dat sommige dingen die een ander zegt of doet, je flink kunnen raken? Dat je partner, je dochter of een collega het bloed onder je nagels vandaan kan halen ? Of dat je je door een opmerking van iemand diep gekwetst kunt voelen? En heb je ook weleens iemand horen zeggen dat het niet verstandig is om je emoties zomaar ‘uit te acten’?

Wat wordt daarmee bedoeld? Het wil niet alleen zeggen dat het niet verstandig is om bij voorbeeld je woede zomaar bot te vieren op je partner of je kinderen. Het gaat ook uit van de visie dat in de meeste gevallen, als je flink emotioneel over iets wordt, dit niet alleen te maken heeft met het moment zelf, maar dat er een lading uit het verleden op zit. Wij dragen allemaal zonder uitzondering emotionele wonden met ons mee. Ze vormen een soort pijnlichaam. En op het moment dat iemand iets doet of zegt, wat lijkt op die pijnlijke situatie uit het verleden, wordt dat pijnlichaam geactiveerd, met alle pijnlijkheid van dien. Ooit in het verleden als klein kind heb je misschien in een voor jou heel belangrijk moment niet de aandacht gekregen die je nodig had. En dan zit je op een dag in de auto met je partner en je vertelt iets over jezelf en in plaats van erop in te gaan begint hij ineens over iets anders. En terwijl het net nog gezellig was, voel je nu hoe een hete stroom door je heen gaat.. au…je voelt steken in je hart “Hij heeft helemaal geen aandacht voor me. We hebben al drie dagen geen fatsoenlijk gesprek meer gehad. En nou vertel ik iets over mezelf en hij luistert niet eens…Hij is helemaal niet geïnteresseerd in mij, hij houdt niet echt van mij…” En je partner moet het vervolgens vergelden…”Hij heeft ook NOOIT aandacht voor je, hij is ongevoelig en alleen met zichzelf bezig…” En voordat je weet wat er gebeurt, is de gezellige middag veranderd in een relatie-hel…

Terwijl je partner misschien net die middag een aanvaring met zijn baas had, wat hem nog bezighoudt en waardoor hij even niet alle aandacht bij jou heeft…En als je goed zou kijken zou je zien dat hij op andere momenten wel degelijk heel lief voor je is en alle aandacht heeft. Nog afgezien van de vraag hoeveel aandacht jij wel voor hem had op dat moment…;-) Als ons pijnlichaam geraakt wordt, zitten we weer midden in onze ‘kindervaring’, redelijkheid is dan ver te zoeken. En al weten wij dat het zo werkt, het valt niet mee om deze pijnen en angsten bij onszelf te houden en niet onze partner of wie dan ook verantwoordelijk te maken voor onze gevoelens. Ze ‘uitacten’ is op den duur geen oplossing, het beschadigt elke relatie, omdat de ander een emotionele lading over zich heen krijgt die eigenlijk uit ons verleden komt. De ander doet wel ‘iets’, maar onze reactie staat vaak in geen verhouding daarmee. 

Wat kun je er dan wel mee doen? Die emoties hebben wel ruimte nodig. Ze onderdrukken of je zelfs ervoor schamen, maakt het alleen maar erger. Of je wilt of niet, ze zijn er en ze worden telkens weer getriggerd… TOTDAT je je ervan bewust wordt dat het ‘oud zeer’ is. En zorg gaat dragen voor die ‘kindstukken’.  Pas als je je ‘story’ doorziet en er echt bewustzijn naartoe brengt, kun je het ‘script’ veranderen. En kun je zo’n moment met je partner zien voor wat het werkelijk is. En in plaats van diep gekwetst te zijn, kun je bij voorbeeld vragen “Lief, ik heb het gevoel dat je niet echt met je aandacht bij me bent, klopt dat? Is het misschien nu geen goed moment om je iets te vertellen?” 

Wat ik zelf een hele krachtige manier vind om te dealen met die ‘oude stories’ is om ze juist WEL uit te acten, maar dan niet in de realiteit met je partner, kind, buurman of collega, maar op de spelvloer. In ‘uitacten’ zit het woord ‘act’. Het kan enorm bevrijdend zijn om die oude ‘stories’ te SPELEN, of om gewoon expressie te geven aan die negatieve emoties. Dat je ze een keer onbeschaamd de vrije loop kunt laten, met alle oordelen en onredelijkheden van dien, zonder dat het schade kan berokkenen, wat het is ‘niet echt’. In die gebieden zit over het algemeen veel energie opgeslagen, en door de emoties helemaal toe te staan en ‘uit te acten’, kan die energie vrijkomen. Door het uit te vergroten en ermee te spelen, stap je automatisch uit de identificatie ermee. Het wordt minder ‘serieus’. Het ermee spelen helpt om ernaar te kijken en er bewustzijn op te krijgen. Als je een zulke ‘story’ een keer uitgespeeld hebt en daar echt plezier aan hebt beleefd (dat is belangrijk ;-)), zul je, als dezelfde story opnieuw getriggerd wordt in het gewone leven, dit nooit meer zo heftig kunnen ervaren als daarvoor. Het leven wordt op die manier stukken leuker …

Heb je zin om eens aan je eigen lijf te ervaren hoe dat werkt, het ‘uitacten’ van negatieve kanten van onszelf, dan heb ik een leuk aanbod voor je:

In “DE 7 Kellerkinder®” op 1 en 2 november spelen we met 7 universele schaduwkanten, die – één keer bevrijd en naar het bewustzijn gebracht- 7 essentiële kwaliteiten vertegenwoordigend. Lees hier verder… http://www.clownspirit.nl/aanbod/de-zeven-kellerkinder/

Mocht je liever de diepte induiken en één persoonlijk stuk uit je pijnlichaam naar het licht willen halen, dan kan dat in Turning Point® op 10+17 januari. Lees meer: http://www.clownspirit.nl/aanbod/turning-point-speels-transformeren/