Ik ben de laatste weken bezig met een renaissance van mijn boosheid.
Boosheid is altijd wel een lastige geweest in mijn leven. Het duurde lang voordat ik hem echt toe kon staan.

De driftkop
Een mooie hulpbron daarbij was de ‘driftkop’ die ik leerde kennen, toen ik me in het werk van Johannes Galli verdiepte. Ik heb me zijn methode “De 7 Kellerkinder®” eigen gemaakt. In de opleiding was de driftkop echt een uitdaging voor me. Hij was als een pulvervat, tanden op elkaar, vuisten gebald, zeer licht ontvlambaar, hij voelt zich voortdurend aangevallen en valt daarom zelf de hele tijd aan. Als ik ook maar enigzins agressief werd, schrok ik al van mezelf en dacht “Dit is echt té”, terwijl Johannes dan zei “Nou, het begint zo heel langzaam te komen…”
Het was heerlijk toen ik het hem langzaam meer te pakken kreeg, Zalig om te spelen.
Wat een power gaf dat. En dat het ‘gewoon mocht’, wouw.
Hij raakte duidelijk een lang onderdrukt stuk in mij. Ik had periodes waar de boosheid en soms razernij mij om de haverklap overviel. Dat ik in de supermarkt stond en iemand kwam lang, wilde iets pakken en duwde me daarbij ietsjes opzij, gewoon uit onoplettendheid. En ik voelde hoe ik bijna ontplofte van van binnen…gelukkig wist ik dat het oude lang onderdrukte boosheid was, die omhoog kwam en kon ik hem containen, anders was er menig dode gevallen bij de AH..;-)

Daadkracht of gezonde boosheid?
De driftkop gaf me een veilig kader voor ‘boosheid’. De Kellerkinder zijn schaduwkanten van onszelf, en het idee is dat, als we ons ervan bewust worden en de energie in goede banen leiden, dat dan de bevrijdde vorm voel- en leefbaar wordt. In het geval van de driftkop is dat de daadkracht. De energie en wil om iets te doen, wat je graag wilt doen. Het vermogen om grenzen aan te geven en om duidelijk Ja of Nee te zeggen.
Dus… eenmaal getransformeerd wordt boosheid gewoon gezonde daadkracht.
DAT kon ik goed accepteren.
In het spel, als driftkop, kon je lekker tekeer gaan, ongeneerd, want het was niet het echte leven. In het echte leven moest je je boosheid uiteraard niet uitleven, wel je daadkracht.
De laatste tijd begint me te dagen dat ik op die manier toch weer een stuk van mijn boosheid aan het limiteren was, uit angst voor mijn eigen kracht…

Nooit meer iemand schuldig maken
Weten jullie nog, die speciale dag in december 2012, om precies te zijn 21 december 2012? Ik had samen met een grote groep mensen een ceremonie gehouden met een groot vuur, waarbij een ieder zijn diepste intentie voor de nieuwe tijd heeft uitgesproken.
De mijne was “Ik wil niemand meer schuldig maken voor wat dat ook,” met als belangrijke bijzin erachter “ook mezelf niet”. Ik was vastbesloten om al mijn projecties te doorzien en niet langer uit te leven. Om volle verantwoordelijkheid te nemen voor mezelf en mijn gevoelens. Doordrongen van het verlangen om in liefde te leven. Doordrongen van het verlangen om korte metten te maken het hele concept van‘schuld’.
Het is een nobel streven. En het universum heeft me in deze laatste 2,5 jaar ruimschoots gelegenheid gegeven om te stoeien met mijn intentie. Ik ben zonder meer wakkerder geworden, bewuster van alle projecties. Maar ik heb de laatste periode ook een keerzijde ontdekt.

Spiritueel superego
Het is namelijk nogal een intentie. Eigenlijk betekent het niets anders dan verlicht zijn.
Niet dat ik daar iets op tegen heb ;-). Absoluut niets mis met deze intentie. Alleen betrap ik me steeds vaker op een ‘spiritueel perfectionisme’, een strengheid naar mezelf toe, zo’n vingertje dat naar me wijst. En ook naar anderen.  Ik ‘mag’ niemand meer schuldig maken, en de nader mag dat eigenlijk ook niet, zeker niet mij. Als ik merk dat ik een oordeel heb over iemand anders, vind ik eigenlijk dat ik er direct werk van moet maken, innerlijk werk welgemerkt. Mijn ‘spiritueel superego’ vind namelijk dat ik eigenlijk nergens iets van mag vinden, mijn hart moet altijd wagenwijd open zijn. En als ik iets niet goed of fijn vind of als ik moeite heb met wat een ander doet, dan ben ik kennelijk aan het projecteren en dat betekent dat er (innerlijk) werk aan de winkel is. Eigenlijk mag ik maar erg weinig van mijn spiritueel superego, en moet ik heel veel…

Het is nooit goed genoeg
Ik ben me de laatste tijd erg bewust geworden van dit spiritueel superego, en jongens (en meiden), ik kan jullie vertellen: ik ben het spuugzat! Ik heb het er helemaal mee gehad. Om precies te zijn, ik ben razend als ik eraan denk. Een van mijn sterkste belemmerende overtuigingen die ik op basis van mijn kindertijd had ontwikkeld was dat ik niet goed genoeg zou zijn. Mijn vader heeft in zijn hele leven niet één keer een compliment aan me gegeven, het was nooit goed genoeg, en dat heeft veel effect op me gehad. Dat heb ik lang geleden al helder doorzien en – dacht ik –doorbroken.
Om nu te herkennen hoe ik dat concept ondertussen op ‘God’ heb geprojecteerd.
Wat de aardse zaken en mensen om me heen betreft heb ik niet meer zo heel veel last van de angst of ik het wel goed genoeg doe.
Maar in spiritueel opzicht…? Ergens diep in mij, in een uithoek van mijn onderbewuste, zegt nog steeds een stemmetje dat ik er eigenlijk pas mag zijn als ik perfect – ondertussen vertaald als ‘verlicht’- ben.
Mijn intentie van 21-12-2012 had een schaduwkant, namelijk dat ik me mijn gevoelens vaak niet helemaal toestond, maar vond dat ze direct getransformeerd moesten, en al helemaal stond ik me mijn boosheid niet toe in contact met anderen. Want dat zou ik geheid weer projecteren en dat wilde ik toch niet meer. Het moest en mocht alleen ‘zuiver’.

Fuck it!
Jakkes! Ik voel de laatste tijd steeds duidelijker hoe alles in mij steigert hiervan. Ik wil dit niet meer! Fuck it! Klaar! Tijd om korte metten te maken met dit onderdrukkende patroon. Fuck it, God! En nee, het is uiteraard niet de Goddelijke Intelligentie, die ik wil ‘fucken’ (al hoewel…;-)). Het is dit subtiele patroon van mij om een ‘goedkeurende instantie’ buiten mezelf te leggen. Niet met ‘God’ ben ik klaar, maar met dit patroon wat ervoor zorgt dat ik niet in mijn volledige kracht ga staan. Mijn ‘spiritueel perfectionisme’ leidt in wezen ertoe dat ik contact vermijd, met mezelf en met de ander. Als boosheid is, wat er op dat moment is, hoe zinvol is het dan om hem terug te houden? Als ik van mezelf eis dat die eerst begrepen, helder en zonder projectie is, dan kan ik lang wachten…Terwijl de boosheid met zekerheid een boodschap heeft, voor mij of voor de ander… mag die zich ontvouwen in contact met de ander? Wil ik terug naar ‘erop los projecteren’, mijn boosheid maar gewoon de ander om de oren slingeren? Nee, natuurlijk niet. Maar ik voel wel dat het nodig is om hem meer in te brengen in het contact met anderen. Dat ik hem meer toesta. Niet alleen als ego-stuk, dat getransformeerd moet worden, maar ook als deel van essentie.

Godsamme!
Sinds een paar maanden heb ik een plek gevonden waar we, onder de glasheldere begeleiding van Angolo Vasales met gelijkgestemden elkaar inspireren en supporten in onze intentie om ‘wakker’ te worden, om tot zelfrealisatie te komen.
Ons verankeren in onze essentie, in wie we werkelijk zijn, voorbij onze egopatronen. Zonder onze egopatronen te onderdrukken of weg te rationaliseren, maar door ze te integreren. Emoties zijn daarin erg welkom als krachtige, ons in beweging brengende aspecten van onze essentie. Bijzonder indrukwekkend is steeds weer te ervaren wat er gebeurt als mensen hun boosheid toestaan. Ik ontdek hoe wezenlijk het is dat we die power van boosheid inzetten om juist ‘wakker’ te worden. Dat we hem nodig hebben om de beperkende patronen in ons, dat wat we vaak op automatische piloot doen, een halt toe te roepen. Te zeggen “Ho! Wacht eens even! Hier ga ik niet meer in me. Dit wil ik niet.”
Wat een vuur, wat een hartstocht komt dan vrij.
Onlangs was een vrouw aan het delen, en hoe meer ze praatte, hoe razender ze werd, woest was ze over een bepaald belemmerend patroon, wat haar haar hele leven in de greep had gehouden. Ze was er ZO klaar mee. Wat een vuur, wat een passie, wat een power kwam daar vrij, de hele ruimte was klaarwakker en ‘geelectriseerd’. En om haar betoog nog eens extra kracht bij te meten, eindigde ze haar betoog met een krachtig GODSAMME!
En we allen hoorden het heel duidelijk: “GOD SAMEN”.
En dat was precies wat we voelden: ‘blissed’ in dit veld van enorme power, waarin we ons klaarwakker en diep verbonden voelden.
We we barstten met z’n allen in lachen uit… God samen….hihi, wat een goeie…

Ik ben heel erg benieuwd, wat jullie hiervan herkennen…? En ook hoe jullie omgaan met boosheid…?
Laat je hieronder een reactie achter?