Loslaten

Er is zoveel wat de meesten van ons liever kwijt dan rijk zouden zijn: vervelende gedachtens, teleurstellingen, oude geliefden die door ons hoofd blijven spoken, nare jeugdherinneringen, schuldgevoelens, negatieve overtuigingen, zorgen over hoe we de rekeningen moeten betalen, de stress van de alledaagse drukte, angst voor de dood …
“Laat het los” is een veelgehoord advies … klinkt super, graag … alleen hoe??
Hoe harder we het proberen, hoe erger het vaak wordt. En als ‘toetje’ geven we ons daar dan ook nog voor op de kop … dat het ons niet lukt om los te laten,verdorie… waardoor de kramp alleen nog erger wordt.

Loslaten vast willen pakken is net zoiets als niet aan roze olifanten denken. Het is een soort contradictie. Loslaten gebeurt vanzelf als we ontspannen. Het te willen ‘doen’ is haast onmogelijk.
Byron Katie legt het heel mooi uit als het over ‘the work’ gaat: het is helemaal niet de bedoeling dat je wat voor negatieve gedachte dan ook loslaat. Is ook helemaal niet mogelijk. Je kunt ze wel onderzoeken, en dan zul je ontdekken dat de meeste gedachten niet waar blijken te zijn. En zodra je dat werkelijk hebt gezin, laat de overtuiging vanzelf los, hij lost gewoon op omdat die geen enkele functie meer heeft. Hij duikt waarschijnlijk nog weleens in je op, maar omdat jij hem niet meer gelooft, heeft hij geen macht meer over je.

Vasthouden

Daarvoor is het dan wel nodig dat je zo’n belemmerende overtuiging eerst goed waarneemt en onderzoekt. Dat bedoel ik met ‘vastpakken’. Meestal willen we zo snel mogelijk ‘af’ van onprettige dingen. We weten dat die overtuiging ons niet dient of we voelen ons schuldig als het om oordelen over anderen gaat. Maar vaak is het zinvoller om er eerst werkelijk contact mee te maken. Ons licht erop te laten schijnen. Het te onderzoeken, zodat we het begrijpen. Want…”True love is born from understanding” zei de Boeddha al. En zoals Pema het zo mooi zegt: “Niets verdwijnt voordat het ons niet heeft geleerd wat we moeten leren.” Elke obstakel in ons leven, of beter gezegd in ons hoofd, waar we last van hebben, heeft een boodschap voor ons, een les. En hij zal terugkomen, totdat we de les helemaal begrepen hebben. En soms ook nog daarna, maar dan hebben we er geen last meer van 😉

De noodzaak om eerst eens vast te pakken, wat we liefst kwijt zouden raken, heeft ook nog met iets anders te maken. DAT wat we kwijt zouden willen raken, wat we los zouden willen laten, zit zonder uitzondering alleen maar in ons hoofd. Het zijn gedachten en overtuigingen en die gaan gepaard met bepaalde gevoelens of emoties. En hoe meer last we van iets hebben, hoe akeliger vaak de emotie is die het oproept omdat het meestal terug gaat naar een pijnlijke ervaring. Op het moment dat je als kind (of later) een ervaring hebt die té beangstigend of pijnlijk is om hem helemaal te doorvoelen, trekken we ons energetisch uit dat stuk in onszelf terug, we ‘verlaten’ onszelf. Jezelf helen betekent om met al die ‘bevroren’ stukken, waar we ons energetisch uit terug getrokken hebben, weer contact te maken zodat de energie ook daar weer kan stromen.Dat betekent dat alles, wat we liever kwijt dan rijk zouden zijn, eigenlijk onze eigen heling dient. Hoe mooi is dat! Het leidt ons de weg naar die stukken in ons die nog niet vrij zijn.
MITS we er niet zomaar in geloven! Maar in plaats daarvan er bewust contact mee maken en het onderzoeken. Zodat het ons niet meer in de greep heeft. Dan kan het gezien worden en ‘laat het los’.

Valkuilen op het pad

Alles, wat zich in ons afspeelt, kan het ego dienen. Maar kan ook onze essentie dienen. En omdat het ego echt graag wil blijven bestaan, is het soms erg sluw, het doet alsof het ‘wijs’ is.
Oplettendheid is op zijn plaats…

Een valkuil op het pad van zelfontwikkeling … mooi woord he? zelf-ontwikkeling… is dat we ‘het werk’ over willen slaan. We snappen op gegeven moment heus wel dat die oude pijn alleen maar ego is, dat het in de kern eigenlijk niets met onszelf te maken heeft. Het is ‘illusie’. We richten ons op ‘het licht’, oefenen ons in positief zijn, gebruiken affirmaties, mediteren nog wat vaker en hopen dat dat ons beter doet voelen. Een beetje of tijdelijk is dat ook wel zo. Maar nooit diepgaand . Er is geen ‘short-cut’. Dat wat energetisch nog opgeslagen ligt in je lichaam en wat nog niet ‘gezien’ is, blijft je achtervolgen, als een schaduw die je niet zomaar kwijt raakt. Dus…die klusjes moeten echt wel geklaard worden.

Een andere valkuil is dat we juist te hard werken. Gedachten en overtuigen hebben de neiging om alsmaar door ons hoofd te spoken. Was je dat al opgevallen? Het gaat maar door…;-). En velen blijven zich herhalen als een plaat die vastloopt. We kunnen eindeloos doorgaan met ‘processen’ wat zich in ons afspeelt. En ondertussen gaat het leven aan ons voorbij en missen we het hier-en-nu. Als we een bepaalde overtuiging een maal heel helder hebben ‘ontmantelt’ is het de kunst om hem een volgende keer direct te ‘herkennen’ zodat we niet elke keer opnieuw in dat hele verhaal gezogen worden. De les is dan al geleerd. We hoeven ons niet keer op keer erin te verdiepen. Je hoeft niet steeds ‘op dat treintje te stappen’ zoals mijn zielecoach zegt …
Nu nog het één van het ander onderscheiden…
Maar hey, ik kan jullie niet ALLES voorkauwen, haha…

Ik ben heel benieuwd: wat herkennen jullie van de twee valkuilen die ik beschrijf? Van welke heb jij meer last? Fijn als je hieronder een reactie achterlaat!

Vond je dit blog interessant? Wil je hem dan misschien delen op Facebook ?