Pijn ‘kust’ me wakker
Ik zeg weleens “Ik moest in dit leven van ver komen”. Na een moeilijke jeugd – wat ik me trouwens pas in de loop van tijd realiseerde- was ik mezelf flink kwijt. Ik overleefde op wilskracht. En op een diep innerlijk weten dat ‘dit’ het niet was.
Mijn eerste maagzweer met 19 jaar wierp me met volle kracht op mezelf terug. Het ‘functioneren’ werd moeilijker – gelukkig maar, achteraf gezien. Er volgde een heel zware periode van chronische pijn, die 10 jaar duurde. Ik dacht dat ik leed aan die fysieke pijn, maar in feite was die fysieke pijn een goede vriend die ervoor zorgde dat ik in contact kwam met alle emotionele pijnen die ik ver weg had gestopt. Een vermomde prins die me kwam wakker kussen…Want waar ik werkelijk aan leed waren de pijnlijke overtuigingen die zich in de loop van mijn leven hadden gevormd, en het feit dat ik mezelf zo kwijt was.

En zo begon heel langzaam mijn bewustwordingsproces. Stukje bij beetje begon ik me te ‘herinneren’ aan wie ik was. En elk stukje eigen ruimte dat ik terugvond, moest eerst veroverd worden door de pijn te voelen en bewust te worden die dat gebied tot dan toe had doen ‘bevriezen’. Het was geen makkelijke weg, maar elke stap bracht me meer bij wie ik was; en de vreugde daarover was sterker dan alle angsten. “The truth wil set you free”. En dat was het wat ik wilde: vrij zijn, verbonden, vreugdevol. Ik wist dat dat mijn essentie was. En ik verlangde intens erna om mezelf te zijn. Ik had er alles voor over. 

Spelen helpt me contact met maken met mezelf
Ondertussen ging- ondanks chronische pijn- het leven verder…
In mijn eerste theatercursus tijdens mijn studie ‘cultuurpedagogiek’ – ik was toen 20 – deden we een ‘luistermeditatie’….wouw….wat een ervaring…eerst luisteren naar geluiden, die ik zelf produceer (produceer ik geluiden?), dan die in de ruimte, dan in de hele universiteit, in de hele stad….ineens werd ik ongelofelijk ‘groot’ en voelde ik me verbonden met alles om me heen, een mystieke ervaring… De theaterlessen werden mijn ‘speelplaats’ om mezelf verder te ervaren en te ont-dekken. Ik raakte zo gefascineerd dat ik besloot om me te specialiseren op theater,  en daarvoor ging ik naar Utrecht naar de ‘Academie voor Expressie door woord en gebaar’. Voor een buitenlands jaar, dacht ik…om daarna in Duitsland af te studeren. Ik bleef hangen… Want in dit eerste jaar werd ik helemaal teruggeworpen op mezelf. Exact wat ik nodig had. Al mijn overlevingsstrategieën, die ik tot dan toe had ingezet… mijn intelligentie, wilskracht, hard werken, aanpassen, werkten volstrekt niet in deze setting. Het ging voor het eerst in mijn leven niet om wat ik presteerde, wat ik wist of kon, maar om wie ik WAS en wat ik uitstraalde…oeps… En hoewel dat behoorlijk confronterend was, wat het ook geweldig; voor het eerst in mijn leven had ik het gevoel ‘Dit gaat ergens over’. Ik MOEST deze studie afmaken.

Wat is spel? Wat is echt?
Tijdens de spellessen in het eerste jaar liet de docent ons elke week 2 uur lang volstrekt over aan onszelf…”Ga maar spelen…doe waar je zin in hebt”… We namen verkleedkleren mee en speelden erop los… En in de loop van tijd werd ik iets wonderlijks gewaar: de rollen die ik speelde, de ervaring van het spel voelde vaak bijzonder echt, bijzonder ‘waar’. In de spellessen kwam ik elke week tot leven. Niet dat ik alleen ‘leuke’ rollen speelde, hoor. Ik herinner me een ‘vrouwtje’ met hoofddoek en een babypop in haar arm, die totaal geen contact kon maken met wie dan ook… En dat voelde helemaal niet naar, alleen maar ‘echt’. En terwijl ik in het spel steeds meer van mezelf kwijt kon, ontdekte ik hoe vaak ik in het gewone leven eigenlijk een rol aan het spelen was, en juist niet mezelf was. Dat was een verbijsterende ontdekking. In het spel was er kennelijk voldoende veiligheid om ruimte te geven aan stukken van mezelf die ik normaliter niet zo toeliet.
We deden bij dezelfde docent regelmatig een speelvorm, waarbij je met de hele groep improviseerde. Je moest continu op elkaar afstemmen en de ‘flow’ van de groepsenergie voelen. In contact zijn met de groep en tegelijkertijd in contact met jezelf, je eigen gevoelens en impulsen. Ik was dol op die lessen. Ik voelde me klaarwakker, aanwezig, verbonden, en regelmatig één met alles. Het opende voor mijn deuren voor een hele andere manier van ‘zijn’. 

 

De Tao van Spel
Ondertussen was mijn belangstelling voor bewustwording en spiritualiteit volop gewekt.
Ik was geboeid door de kracht van spelen, hoeveel het teweeg kon brengen in mensen. Maar ook allerlei andere manieren van ‘bewustzijnswerk’ kwamen op mijn pad: de 5 ritmes van Gabriele Roth, energiewerk, meditatie, co-counseling, Reiki, Avatar…
In het vierde jaar besloot ik dat ik mijn eindscriptie wilde schrijven over de raakvlakken tussen spel en spiritualiteit. Het was moeilijk om een docent te vinden, die me wilde begeleiden…ze vonden het een lastig onderwerp… In die tijd, 1992, was met wel bezig met therapiegroepen e.d. maar spiritualiteit…
De scriptie kwam er toch, zo eigenwijs was ik wel ;-). Hij heette “De tao van spel”.
Ik had mijn passie gevonden!

Ik ging lekker aan de slag als freelance drama-docente, gaf theater-cursussen voor volwassenen en kinderen, regisseerde amateurtheatergroepen, speelde als trainingsacteur zelf in rollenspelen.

De clown
Omdat voor mij duidelijk was dat het niet zo zeer het theatermaken zelf was, wat me boeide, maar de persoonlijke processen bij mensen, overwoog ik om nog een therapeutische opleiding te doen. En toen ontdekte ik de clown. Hij bracht me exact de verdieping die ik zocht. Als archetypisch niet-psychologisch figuur stond hij voor het ‘zijn’ in het hier-en-nu, voor alles volop ervaren en je nergens tegen verzetten, voor volop JA zeggen tegen het leven. Hij bracht mensen in contact met hun essentie en gaf daarnaast de ruimte om alle ego-structuren lekker vrij te spelen…
Ik deed de tweejarige opleiding op de Nederlands clownsschool, en nog voor het afstuderen begon ik om zelf cursussen te geven, ik stond te popelen… Clownslessen geven maakte me diep gelukkig. Kwaliteiten die ik altijd al had, maar die eerder vooral lastig waren, kon ik hier volop kwijt: mijn mensenkennis, en dat ik zoveel zag en voelde bij mensen. Binnen een jaar deed ik niets anders meer dan clowns-lessen geven en nog een jaar later richtte ik ClownSpirit op. In 2012 kwam daar nog, samen met een zakelijke partner, de School voor Clown & Bewustzijn bij. 

Nog meer ZIJN: Play to be
Sinds 10 jaar is de clown een heel dierbare begeleider op mijn pad. Ik doe het clownswerk met grote passie en overgave en blijf ervan leren en blijf het verder ontwikkelen.
En toch voelde ik steeds meer dat het jasje van alleen de clown me te klein werd…
Ik had ondertussen zoveel andere bagage tot mijn beschikking die ik heel graag ook wilde inzetten. Tijd voor iets nieuws, naast het clownswerk…
Mijn grote passie ligt erin om mensen te helpen om zichzelf te worden, om contact te maken met hun essentie, voorbij, ondanks en mét alle beperkende ego-structuren…

In Play to Be neem ik nu de ruimte om vrijer te werken. De clown heeft daarin nog steeds een plek, naast spel in het algemeen en andere krachtige werkvormen, die helpen om mensen ‘wakker te maken’. Ik geloof nog steeds in de kracht van spel, en dat lichtheid en speelsheid aan de ene kant en diepgang aan de andere kant geen tegenstellingen zijn, maar elkaar juist versterken. Het hoeft niet zo serieus en zo zwaar … Zo begeleidt ik mensen letterlijk op hun pad naar ‘verlichting’.

Ik kan me geen mooier werk voorstellen, want dit is waar ik het allergelukkigst van wordt: als ik mensen zie opengaan en stromen, thuiskomen in wie ze in essentie zijn …