Willen wij als mensen toegang krijgen tot ons potentieël, is de eerste stap altijd bewustwording.
Wij leven vaak in een zeer beperkt kader, met beelden over onszelf, de ander en de wereld die ontstaan zijn uit een veelal vernauwd en soms heel pijnlijk verleden.
Bewustwording van dit kader en onze patronen, en het inzicht, dat dit niet de werkelijkheid is, maar slechts conclusies zijn over de werkelijkheid, die we ooit hebben getrokken, is de eerste belangrijke stap. Emotioneel gezien is dit echter geen makkelijke …
We dragen allemaal emotionele wonden met ons mee, instant gehouden door pijnlijke overtuigingen zoals “Ik word niet serieus genomen”…”Ik ben niet goed genoeg”… “Er is voor mij geen ruimte”… “Ik hoor er niet bij”… “Anderen zijn meer waard dan ik”. Zolang we er ons niet bewust van zijn, blijven we mensen en situaties in ons leven aantrekken, die deze overtuigingen keer op keer bevestigen. Als we ons op gegeven moment meer bewust worden van deze patronen, doen we vaak alles eraan om ze te doorbreken en om dit gemis uit de kindertijd weer goed te maken of in te halen. We halen alles uit de kast om nu wél serieus genomen te worden; we worden zo goed in de dingen die we doen dat niemand meer kan beweren dat we niet goed genoeg zijn; we vechten om onze ruimte, we worden enorm sociaal en maken ons onmisbaar zodat we overal erbij horen.
Het is een belangrijke stap om op die manier onze patronen te doorbreken en te ervaren dat deze niet ‘de werkelijkheid’ zijn, en dat we invloed kunnen uitoefenen op hoe we ons voelen en hoe we ons gedragen. Toch geeft al dit harde werken aan onze problemen uiteindelijk maar een tijdelijke verlichting. Die diep eronder liggende wonden zijn daardoor niet weg, ze komen steeds weer de kop opsteken.we bewegen ons nog steeds in het zelfde kader van pijn, we hebben de medaille alleen omgedraaid.
Wat ons te doen staat, is het kader achter ons laten, en dat kan pas, als we ons ‘verlies nemen’, als we accepteren dat het gemis uit het verleden niet weer goed gemaakt kan worden, niemand komt ons redden, niemand kan ons de onvoorwaardelijke liefde en de veiligheid die we als kind niet of onvoldoende hebben gekregen. Niemand behalve wij zelf.
De enige beweging die ons werkelijk kan bevrijden is de beweging naar binnen. We dienen ons toe te keren naar onszelf, de pijnen te verdragen en met compassie te bejegenen, we dienen van onszelf te houden…en daar, in dat oude gat en het gemis, vaak midden in de diepste pijn, daar kunnen we onszelf vinden, daar vinden we nieuwe ZIJNSGROND, daar maken we weer bodem aan. Dan kunnen we zakken in onszelf en daar ontspannen en veiligheid vinden, in plaats van die buiten onszelf te zoeken. En als we verbonden zijn met die voedingsbodem, dan kunnen we ervaren dat alles goed is, dat er geen wonden zijn die geheeld moeten, dat we nooit anders dan heel waren. Dan kunnen we ervaren dat we geen liefde van een ander nodig hebben, omdat we liefde ZIJN. En vanuit die essentie van liefde, kunnen we ons als vanzelf verbinden met anderen.
Het is een spannend proces, want het vraagt erom om pijn te verdragen, om ons kinderlijke verlangens los te laten en verantwoordelijkheid te nemen voor onszelf. Tegelijkertijd is het heel bevrijdend. We ontdekken dat we niet aan onszelf hoeven ‘te sleutelen’, we hoeven helemaal niet te veranderen, en de ander ook niet, alles is al goed zoals het is. Het gaat slechts om acceptatie.
Play to Be staat dan ook voor een ‘niet-probleemgerichte’ aanpak.
Niemand hoeft te veranderen, een ieder is al perfect, precies zoals die is. Het enige criterium voor ontwikkeling is de persoonlijke lijdensdruk en het verlangen naar meer verbinding met ‘essentie’.
“We hopen altijd dat de ander het antwoord heeft. Dat het op een andere plek beter zal zijn. Dat ooit alles duidelijk zal zijn. Maar dit is wat het is. Niemand anders heeft het antwoord. Nergens anders zal het beter zijn. En alles is er al. In het diepst van jouw wezen ligt het antwoord. Luister naar je hart. En weet dat het enige wat je te doen staat is: ‘Zijn’ ” Laotse