Heb je je weleens afgevraagd wie je eigenlijk bent?
Vast wel…
Mij fascineert deze vraag al zolang ik terug kan denken. En het antwoord blijft zich ontvouwen…
We komen allemaal weleens in de situatie dat we onszelf voor moeten stellen. En wat vertellen we dan? Onze naam, leeftijd, familiesituatie en allerlei andere feitelijkheden.
BEN ik dat? Mijn naam, mijn leeftijd, mijn hobby?
Nou, dacht het niet. Ik ben toch echt wel wat meer dan dat ;-).
Ik heb een besef van mezelf dat eigenlijk weinig te maken heeft met dat soort feitelijkheden.

Zelfkennis
Laten we dan iets verder kijken… In bij voorbeeld een sollicitatiegesprek wordt vaak doorgevraagd. Wie ben jij? Wat zijn je positieve en wat zijn je negatieve kanten?
Dat vraagt om zelfkennis.
Hmmm, even kijken… Ik kan goed structuren en overzicht houden, ik ben heel invoelend, ik kan dingen goed verwoorden…En ik ben niet zo geduldig, soms wat emotioneel, en soms denk ik dat ik alles beter weet en kan… BEN ik dat dan?
Hmmmm… Als kind van oorlogskinderen heb ik emotioneel flink gezorgd voor mijn ouders. Ik heb daardoor een enorm invoelingsvermogen ontwikkeld, dat ik nu in mijn werk uitstekend kan gebruiken. En doordat in emotioneel opzicht eerder ik hen heb omvult dat zij mij, kan ik soms het gevoel hebben dat ik voor alles verantwoordelijk ben en boven de dingen moet staan. BEN ik dat dan, deze eigenschappen?
Voelt eerder als aangeleerde patronen op basis van mijn geschiedenis. Ik denk dat ik in een andere familiesituatie waarschijnlijk andere kwaliteiten had ontwikkelt.
Ja, ze horen wel bij mij, zonder enige twijfel, mijn hele geschiedenis (inkl. die van mijn voorouders) vormt een soort blauwdruk, die ik in me draag. Dat wil ik zeker niet ontkennen. Het hoort bij mij en heeft invloed op hoe ik mijn leven leef.
Maar BEN ik dat werkelijk?
We spreken van ‘zelfkennis’. Maar is het echt mijn diepste zelf wat ik dan ken? Zijn het niet eerder aangeleerde patronen en egostructuren die ik ken?
Om om misverstanden te voorkomen: ik denk dat het enorm waardevol en belangrijk is om deze blauwdruk van jezelf te kennen! Maar BEN ik dat op een wezenlijk niveau?? En is dat werkelijk ZELFkennis?

Als ik me diep van binnen afvraag: Wie ben ik? Dan ben ik er nog niet.
Mijn ZELF, dat is niet de combinatie van vaardigheden en van mijn goede en minder goede kanten. Echt niet!

Wie ben ik dan, in hemelsnaam?

 Gedachten en emoties
Ben ik misschien mijn gedachten? Want die zijn wel heel belangrijk en hebben veel invloed. En de hele dag door heb ik gedachten. Of ik wil of niet, het gaat maar door.  Allerlei soorten gedachten. Ben ik dat dan, mijn gedachten? Nou… om eerlijk te zijn, vraag ik me geregeld af: denk IK überhaupt wel?? Ben IK dat, die denkt? Kijk maar naar je eigen denken… Je denkt niet: zo, laat ik nou maar eens een goede (leuke/nare/slimme/diepe ect) gedachten denken. Of wel soms? Die gedachten, die komen en gaan, ze komen op in ons bewustzijn en ze verdwijnen ook weer, zonder dat we er veel erg in hebben. En ja natuurlijk, dat is wat kort door de bocht, want we kunnen wel degelijk invloed uitoefenen op onze gedachten. Maar toch…ik heb een punt, vind je niet? En zelf de gedachten, waar we wel degelijk het gevoel hebben dat het belangrijke gedachten zijn omdat ze onze meningen, onze waardes uitdrukken. ZIJN wij dat?

Onze emoties dan? Die kunnen soms ZO echt voelen. Voor veel mensen die niet zo makkelijk contact kunnen maken met hun emoties, kan het voelen alsof je DAT dan wel bent. En natuurlijk: emoties ervaren is super belangrijk, ze geven ons energie, ze zijn wegwijzers. Om maar iets te noemen. Maar als je goed kijkt, is het met emoties net als met gedachten:  ze komen en gaan; vaak, zonder dat we daar überhaupt veel invloed op hebben. En ja, we kunnen leren om er bewuster mee om te gaan zodat ze ons meer dienen. Maar BEN ik mijn emoties? Nou nee…

Ik ben niet mijn gedachten en mijn emoties??
Maar wacht eens even, denk je misschien…
Hebben die gedachten en gevoelens dan niets met mij te maken?
Zijn ze soms nutteloos, overbodig? Pure illusie? Nee, natuurlijk niet.
Ze brengen je in beweging, ze evalueren je ervaringen, ze brengen inzichten en bewustzijn.
Om maar iets te noemen… (zou stof zijn voor een volgende blog)
De vraag voor nu is echter: BEN ik die gedachten en gevoelens?
Als ik dat al zou overwegen, dan moet ik op z’n minst constateren dat ik voortdurend verander. Want als ik kijk wat voor meningen ik in het verleden met grote stelligheid erop nagehouden heb, waar ik tegenwoordig totaal anders naar kijk… Als ik kijk hoe gekwetst ik eerder over bepaalde dingen kon zijn, die me vandaag alleen nog kunnen ontroeren… dan is die ‘ik’ van toen duidelijk een andere dan die van nu.

Dus…
Ik heb gedachten en ik heb emoties, ze komen op in mij en ze verdwijnen weer, de hele dag door.
Maar ik BEN mijn gedachten en emoties niet. Ik ben veel en veel meer.
Het is net als met je blond haar hebt of met je x-benen. Je hebt misschien blond haar, je hebt misschien x-benen. Maar je BENT toch niet je blonde haar, je x-benen?

Oorverdovende stilte
Dus… even samenvatten: Ik ben niet mijn naam, leeftijd of andere leefomstandigheden, ik ben niet mijn vaardigheden, ik ben niet mijn sterke en zwakke kanten, en ik ben ook niet mijn gedachten of mijn emoties…
Wie ben ik dan wel??

Ja, en voorbij dit punt, als ik dan de vraag in mij laat resoneren, dan voel ik hoe iets in mij zich opent en de energie begint te stromen, kleine bubbels van blijdschap, van ‘bliss’.
Omdat ik het contact voel met iets in mij dat veel en veel dieper gaat dan alles wat ik hierboven heb onderzocht.
Het is datgene in mij dat kijkt naar al deze dingen, die het gadeslaat en het omhult.
Het is dat in mij waar alles in begint en alles in eindigt.
Het is de ruimte waarin alles gebeurt, het gewaarzijn.
En dit veld van bewustzijn voelt verrukkelijk: leeg en vol en voedend tegelijkertijd,
het voelt ruim en vrij, zacht en krachtig, en oorverdovend stil.
Ik kan heel helder voelen: dit is anders dan al het andere. Dit komt en gaat niet. Dit IS.
Dit is er altijd geweest en zal er altijd zijn. Hier ben ik thuis.
En dit heb ik altijd geweten, diep van binnen.
Ken je dat ook dat je je soms zo leeftijdloos voelt?
Als ik terugdenk aan bepaalde momenten als klein meisje, dan voelde ik mezelf toen precies zoals ik me nu voel. Natuurlijk is er heel veel ook WEL verandert. Natuurlijk heb ik me ontwikkelt. Maar daar helemaal in mijn diepste wezen, daar ben ik altijd dezelfde geweest, altijd die ENE. En die zal ik altijd blijven.

Wie ben jij?
Laat je me hieronder jouw gedachten weten?
Hoe resoneert mijn blog bij jou?
En is er iets in mijn blog wat je bijzonder interesseert en waar je graag meer over zou willen lezen? Laat het me hieronder weten!

Kirsten