Blissed out and pissed off

Winterberg, Winter-Intensive over ‘zelfrealisatie’, oudejaarsavond…
Al 3 dagen vertoeven we met zo’n 40 volwassenen in het krachtige veld van gewaarzijn en aanwezigheid onder de bezielde leiding van Angelo Vassalos. Keer op keer spreekt hij ons aan in onze essentieële kwaliteiten, brengt hij ons in de onmiddelijkheid van NU, maakt hij ons wakker.

Wat een veld wordt daar voelbaar! Krachtig, liefdevol, helder, enrom levendig en’juicy’. Verrukkelijk. De liefde stroomt, we voelen ons verbinden, we voelen onze power, we hebben enorm veel plezier. Ik voel me zalig… Kon het maar altijd zo blijven…haha…. Maar nee…helaas…. ‘Het veld’ vraagt namelijk om waarheid, genadeloos. Het veld blijkt zo krachtig dat alle kwetsbaarheden hun kop op durven te steken, zo liefdevol dat de pure haat erdoorheen durft te breken, zo helder, dat verwarring en wanhoop uit de donkerste krochten van de ziel omhoogkomen, en zo veilig dat alle onveiligheden, alle issues rond wantrouwen, rond leugens en verraad meedogenloos hun weg zoeken naar de oppervlakte om eindelijk gezien te worden. Zodat we ook deze stukken van onszelf die lang verborgen lagen onder dikke lagen van bescherming, van vermeende zekerheid, naar huis kunnen halen.

Een keer door de hel

En al weten we dat het slechts geconstrueerde ego-partonen zijn, die in wezen niets met ons te maken hebben, al weten we dat het volmaakte reacties zijn op de omgeving waarin we opgegroeid zijn, al weten we dat het ‘verhalen’ zijn, die we verzonnen hebben omdat we als kind geen andere verklaring hadden voor wat we ervoeren… op dat moment gaan we dood, elke keer weer. En ervaren we de nachtmerrie, die eraan hangt: Help, nu zien ze dat ik niet deug… dat ik dom ben… dat ik niet de moeite waard ben. Nu zien ze dat ik helemaal niet lief ben, dat ik helemaal niet moedig ben, niet slim. Dat ik niet voldoe. Alle pijnlijke aannames komen uiteindelijk neer op dat we of teveel van iets zijn of te weinig… We laten ons of niet genoeg zien of we nemen juist teveel ruimte in. We zijn of watjes of te dominant. We praten te weinig of teveel. In ieder geval is het altijd ‘té’ en nooit goed zoals het is. Wij zijn niet goed zoals we zijn. We zijn niet goed… Au… En ook de angst komt steeds op hetzelfde neer: Nu wil niemand meer iets met mij te maken hebben…
Al die nachtmerries rond ‘niet waard zijn”, diverse variaties op hetzelfde thema, passeren de revue, pijnlijk en schrijnend. Want op het moment suprême voelt het ECHT weer even zo, we geloven onze pijnlijk gedachten even echt, en we staan doodsangsten uit. Totdat we ervaren dat we niet doodgaan, en dat mensen ons niet de rug toekeren, dat contact juist verdiept in plaats van verbroken te worden. De angsten zijn zo intens dat het waarschijnlijk alleen maar kan omdat we diep van binnen WETEN, dat dit ego-lagen zijn en niet wie we werkelijk zijn. En vooral dat de mensen om ons heen dat ook weten. En dat die net als ik het verlangen hebben om HELEMAAL vrij te zijn.. Want vanuit ons wakkere zelf gaan we vrijwillig branden in dit vuur (en zo voelt het soms letterlijk als de angst en trauma-energie door mijn lijf giert), en we laten samen het vuur oplaaien… we voeren onze trots aan dat vuur, onze schaamte, onze angsten… We verbranden die beperkende gedachten- en gevoelspatronen in het heilige vuur dat we met z’n allen hebben ontstoken. Het heilige vuur, tegelijkertijd het hellevuur.

Wij kijken het allemaal aan, die ego-patronen, al die lagen, ze mogen er zijn, niks wordt afgewezen, niks is ‘te lelijk’, ‘te erg’, ‘te slecht’, nergens wordt aan gesleuteld, niet met geweldloze communicatie, niet met Byron Katie, niet met het doorzien van projecties. Alles mag er zijn, niks wordt veroordeeld. We willen alles heel helder doorzien. Het is superspannend, het voelt ontzettend naakt en het is zo ongelofelijk bevrijdend. 

Wat moet je…??

Ik zit aan tafel met de lunch. Naast me A, op de hoek diens vriendin B tegenover A zit C, en daarnaast, tegenover mij, D. We hebben wat chit chat. A en zijn vriendin zitten er niet lekker bij, ik voel de spanning tussen hun hangen. Dus ik breng het ter sprake en het wordt meteen intens. Zoals ik dat vanuit mijn rol als coach gewend ben en omdat ik ervan hou, duik ik er direct in en vraag door. Ineens, voor mij uit het niets, hoor ik C’s geirriteerde en felle stem (we hebben al een paar dagen geoefened om niets meer te onderdrukken ;-)) “Hier baal ik dus ontzettend van!! Ik wou net ook iets zeggen tegen A en jij gaat er dwaas doorheen!”.  Ik voel me enorm aangevallen. Wat krijgen we nou??   “Als je iets tegen A wilt zeggen, zeg het dan! Is het mijn schuld als je dat niet doet? Moet ik hier voor je zorgen? Ik keek toch naar A en B die hier links zitten, dan zie ik jou en D niet eens. Moet ik dan elke keer rondkijken om te checken of jullie misschien ook iets willen zeggen. Daar kun je toch zelf voor zorgen?!!” geef ik fel terug.  Het gesprek stopt, er hangt een enorme spanning, iedereen aan tafel moet even verwerken wat er net is gebeurd. Ik voel naar binnen en neem waar dat ik totaal van slag ben. Ik ben enorm aan het ‘shaken’, alsof mijn hele zenuwstelsel op hol is geslagen. Ik sta op om zogenaamd even thee te halen, maar vooral omdat ik even moet ‘vluchten’. Ik loop door de eetzaal, die totaal getransformeerd lijkt te zijn. De mensen voelen enorm ver weg. Ik zit op een eiland. Ik heb het idee dat iedereen over me praat, dat iedereen nu gezien heeft dat ik totaal fout ben, dat ik niet deug.
Dat ik iemand ben die asocial is en over anderen heen walst… Niemand wil vast nog ooit iets met me te maken hebben. Ik schaam me dood en zou willen dat ik door de grond kon zakken en van de aardbodem verdwijnen.

Een bang vogeltje

Ik schenk het kopje thee in, die ik trillend in mijn handen hou, en de eenzaamheid kruipt in me, ik ben totaal alleen, lost in space, enorm beangstigend, enorm akelig…… en dan – eindelijk- kan ik voelen hoe ontzettend ik net geschrokken ben van C’s  opmerking. Hoe is eigenlijk sta te trillen van angst. Angst dat ik niet mag bestaan, althans als ik niet perfect ben, en dat er geen liefde voor me is. Angst om ‘uitgespuugd’ en buitengesloten te worden. En ik zie hoe ik dan om me heen sla en me verdedig. Omdat dat té pijnlijk is om te voelen. Ineens zie ik het duidelijk…En ik laat de tranen komen…en het wordt zachter in mij…iets opent zich… ik voel me heel klein en kwetsbaar, en ook open en zacht en helder. Ik ga terug aan tafel en zeg in tranen tegen C. : “Weet je, ik kan ineens voelen hoezeer ik geschrokken ben van je opmerking. Ik voelde me zo aangevallen en dat triggert een enorme angst in mij…” C kijkt rustig en luistert. Ze blijft bij zichzelf, ze blijft in haar waarheid en ze ontspant en wordt ook zachter. Ze zegt “Weet je, ik ben Zo blij dat ik het gewoon gezegd heb. Normaliter zou ik dit wel voelen, maar nooit uitspreken..” Ze zegt nog een keer wat haar zo boos heeft gemaakt daarnet,  en deze keer heeft ze meer en heldere woorden “Je kunt dan wel zeggen, dat je mij en D. niet eens zag toen je tegen A en B sprak en dat je dus niet kon weten dat ik ook iets wilde zeggen, maar dat is bullshit. Je bent hooggevoelig, je hebt echt voldoende voelsprieten en voelt dat, als je enigszins open bent. Maar je sloot je af voor ons, alsof we er niet waren. We zitten verdomme met z’n vijven aan tafel!”. Ze is nog steeds boos, maar nu open en helder boos, en in verbinding met mij. En nu kan ik haar horen. En ja, bingo, ze heeft helemaal gelijk. Ik was geboeid door wat er tussen A en B gebeurde en dook er helemaal in, verloor me erin, vergat op dat moment mezelf en vergat daardoor ook C en D. Naar. Naar omdat ik C en D daarmee kwets, en dat is zeker niet mijn bedoeling. Naar omdat ik A en B de kans ontneem om misschien ook zinvol feedback van C en D te ontvangen. En ook en vooral naar voor mij. Ik wil me niet verliezen, nergens in!  Ik wil wakker aanwezig zijn, helemaal. Dank je wel, C. voor je waardevolle feedback!
Wat een kans, wat een cadeau. Om te ervaren hoe zo’n ogenschijnlijk conflict tussen C en mij mij (en ook C) alleen nog dieper in mijn essentie brengt als ik klaar wakker aanwezig ben bij alles wat er gebeurt en het in contact bring.

Dankbaar

Ik voel me intens dankbaar dat ik deze groep mensen om je heen heb, die zo committed zijn aan waarheid en aan verbinding. Die niet over dingen heen stappen, die niet ontkennen of onder een dekmantel van harmonie of spirituele hoogmoed over hun gevoelens heenstappen. Mensen die het echt met me aangaan. Dat we samen deze ‘ego-issues’ aangaan, zonder ons daarin te verliezen, zonder ze belangrijker te maken dan onze essenties of de essentie van de ander. Deze stukken in het hier en nu met elkaar te transformeren, daar ligt voor mij de bevrijding, dat voel ik heel sterk. Al deze pijnstukken zijn ontstaan in contact. Contact dat op dat moment zo pijnlijk was, dat we ons terug hebben getrokken. En het is waarachtig contact wat die contactbreuk weer kan herstellen. En dankbaar voor Angelo die ons daarbij de weg wijst op voor mij soms volstrekt nieuwe wegen…
Wat een kans, wat een cadeau.
Ik wens ons allen een contactvol en wakker 2016!

Ben benieuwd hoe dit stuk in jou resoneert.
Ik zou het super vinden als je een reactie achter zou laten!